ενός ανεξερεύνητου τοπίου
εκεί που φωλιάζει ο έρωτας κρυμμένος
μέσα από τα απάτητα καλντερίμια
της αιωνιότητας.....
Είμαστε οι διάττοντες έτοιμοι να ριψοκινδυνέψουμε
την ψυχή μας στην αβεβαιότητα
κι αυτή αφήνει το χρόνο να κυλά αθόρυβα
ανάμεσα απ’ τη ρυτίδα που χαράχτηκε
σαν αυλάκι στο μέτωπο.
Είμαστε εκείνοι οι ξένοι μέσα μας
που ξένοι λογιστήκαμε
σαν χτίσαμε ερήμην μας τον παιδικό μας τοίχο
απ’ τις επιθυμίες μας απόμακροι
κι απ’τις ζωές των άλλων...
Είμαστε οι σκιές εκείνες μες τη νύχτα
που καραδοκούν στο ανέφικτο σαν σε ταινία τρόμου
μικρόψυχοι, δειλοί , κρυμμένοι μες τις αρετές μας
μ’ έναν εγωϊσμό, σημάδι της ζωής ατόφιο
που του θανάτου πέρασμα αφήνει.
Είμαστε τα σακατεμένα χέρια μας
που βάρυναν κρατώντας γύρω μας τα πράγματα
μόνο για μας
στο φόβο απ τα μελλούμενα
κι εκείνα χάσανε την αγιοσύνη τους.
Είμαστε οι αιμάτινες σταγόνες
που κύλησαν απ’ την καρδιά και γίνανε
ποτάμι ορμητικό
να κολυμπούν μες τη σιωπή τα δάκρυα
να μη στερέψει ο πόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου