Κάποτε θα μιλήσω
με τα λουλούδια και τα σύννεφα
Θ' απαλλάξω τις λέξεις από το βάρος
της ενοχής
Θα μιλήσω με κλαρίνα και πίπιζες
τονίζοντας ως τις ακραίες συνέπειες
τη μομφή της αρμονίας
Κι οι λέξεις θα μοσκοβολούν
***
Απόηχοι
Κρυστάλλινοι απόηχοι του μαγεμένου νου
σαν Αφροδίτες αναδύονται από τα μάτια σου
οι στίχοι μου
Και δένονται, χάντρες χρυσές
στο θόλο του ουρανού
για να υμνήσουν τη μοναδική
τη σπάνια τύχη μου
να' ρθεις
όσο ακόμα υπάρχω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου