Η Γη του Κανενός /Κατσιγιάννης Λεόντιος

Είκοσι μέτρα απέχουνε τα χαρακώματα,

ανάμεσά τους ούτε ένας ζωντανός.

Στο πόλεμο του 1914.

Αυτή ήταν η Γη του Κανενός.

Το τουφεκίδι ξάφνου σταματά,

μες απ’ τις τάφρους ανεβαίνει μελωδία.

Ήχος που μαλακώνει την καρδιά.

Χριστούγεννα,της «Άγιας νύχτας» υμνωδία.

Τραχείς  πολεμιστές  αναθαρρεύουνε,

τα χέρια δίνουνε μ’ ακάλυπτα τα στήθια.

Απίστευτα όλα τούτα φαίνονται,

μα πιο αληθινά κι απ’ την αλήθεια.

Έκρηξη αγάπης σ' ένα πόλεμο φθοράς,

με τους στρατιώτες της ειρήνης ιχνηλάτες.

Tι κρίμα,που οι αφέντες  του πολέμου

δεν είναι στους νεκρούς και στους σακάτες.

Μελωδική εκεχειρία μιας βραδιάς,

η ζέστα της ψυχής λιώνει το χιόνι.

Ποια άραγ’ είν’ η αιτία του πολέμου;

Ερώτημα όπου το νου στοιχειώνει.

Του ολέθρου η φωνή πάλι ακούστηκε:

“Δίχως εχθρό δεν μεγαλώνει η πατρίδα”.

Οι δυο μεριές των ντουφεκιών ξανάρχισαν.

“Σύμμαχος των δειλών είν’ η ελπίδα”.

Μ’ αρκούσε μιας στιγμής ανακωχή,

τη νύχτα που γεννήθηκε ο Xριστός,

να καταλάβουνε κι αυτοί που πολεμάνε,

πως τούτη η Γη δεν είναι Κανενός.