Καφές και Τσιγάρα: Ποιητική Ζωή της Τζούτζη Μαντζουράνη (Εκδόσεις Φίλντισι / 2013)

«Μεγάλο δρόμο θα διαβείς,
χιόνι παλιό και νέο φορτωμένο.

Θα λιώνει όμως στο διάβα σου.
Γιατί καυτές είναι οι πατημασιές σου
και ζεστή η ανάσα σου
καθώς με τη δική της σμίγει.
Και η φωτιά στα μάτια σας,
το χιόνι θα λειώνει.»

-Ήρεμος δεν θα 'ναι ο δρόμος μας,
γιατί σαν λιώνει το χιόνι,
πέτρες έχει πολλές
κι ανηφόρα.

Αγάπη μου...

Μα  σαν φτάσουμε στην κορυφή,
η θέα είναι πανέμορφη.
Και  'κει θα ξαποστάσουμε.

Και μαζί θα καπνίσουμε
το πρώτο μας τσιγάρο...
          

*

Μέτρησα

Μέτρησα τις θάλασσες που έχω κολυμπήσει στη ζωή μου...

Το Αιγαίο,

Το Λιβυκό,

Το Ιόνιο,

Η Μεσόγειος, απ’ τη μεριά της Αφρικής,

Ο Περσικός,

Ο Ατλαντικός

Ο Ειρηνικός,

Ο Ινδικός,

Τα μάτια σου....

 *

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ...

Κάποια μέρα θα φύγεις πάλι.

Έτσι ξαφνικά,

όπως μπήκες στη ζωή μου,

θα χαθείς...

Θα μου μείνει η γεύση του φιλιού σου

στα χείλη μου

και η θολή ανάμνηση

από τα βράδυνά μας γέλια

πάνω στο κρεβάτι...

Κάποια μέρα θα φύγεις.

Δεν θα το ’χεις θελήσει εσύ,

Εγώ θα σε διώξω...

*

"Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ"...

Σου πήρε τόσα χρόνια,
"ποιητή"...
Για να καταλάβεις
πως υπάρχουν κάποια πράγματα
που λέγονται μόνο με τις σιωπές...
Τόσα χρόνια,
πάλευες μάταια με τις λέξεις
για να καταφέρεις να σιωπήσεις.
Άκου τώρα!
Αφουγκράσου.
Κοίτα μόνο,
Μην μιλάς!
Τώρα μιλάει επιτέλους
η σιωπή... 

*

 "ΤΩΡΑ"...

Τώρα,
Που με πόνεσες και σύ,
όσο σε πόνεσα και 'γώ,
τώρα που διαβάσαμε ο ένας τα γραφτά και την ψυχή του άλλου,
για τους "άλλους"...
Τώρα,
έλα να αγκαλιαστούμε
στο κρεβάτι.
Και να μείνουμε έτσι όλη τη νύχτα,
αγκαλιασμένοι
χωρίς να πούμε λέξη πια καμιά.
Μπας και καταφέρουμε επιτέλους,
να βγάλουμε από πάνω μας
τα "άλλα" κορμιά
που πέρασαν από πάνω μας...

*

ΕΝΑ ΓΥΑΛΙΝΟ ΤΑΒΑΝΙ

Το σπίτι είχε

ένα γυάλινο ταβάνι για να βλέπεις τον ουρανό...

Και να μπορείς να ονειρεύεσαι

χωρίς να μπαίνει η σκεπή

εμπόδιο στη φαντασία σου.

Μόνο η καμινάδα απ’ το τζάκι

τρύπαγε το γυαλί,

και ανέβαινε κατευθείαν στον Παράδεισο...

Να παραδώσει στους αγγέλους,

τα βογκητά του πάθους

που οι φλόγες κατάπιναν καθώς καιγόντουσαν

μαζί με τα κορμιά μας.

εκεί μπροστά τους,

πάνω στο χαλί....

*

"ΔΕΝ ΘΕΛΩ"...

Δεν θέλω αγάπη μου να μου συγχωρήσεις το παρελθόν μου...
Αυτό, όποιο και αν ήταν,

πάει, έχει περάσει πια...
Το μέλλον μου θέλω να μου συγχωρείς.
Κάθε μέρα.
Κάθε στιγμή. 

*

Αγάπη μου,
Τα δικά σου τσιγάρα είναι υπέροχα...
τι δουλειά έχουν μαζί τους,
οι δικοί μου
πικροί καφέδες;
Το μόνο που με παρηγορεί είναι,
που σαν τελειώσει ο καφές
και γυρίζω το φλιτζάνι
για να δω την τύχη μου,
μέσα από τον πηχτό ντελβέ.

*

                                            

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ

Κάθε βράδυ

Διαβάζει ένα από τα ποιήματά του.

Κάθε βράδυ

Γιατρεύει μια από τις πληγές

της ψυχής του

Κάθε βράδυ

του φιλάει  τα δάχτυλα των χεριών του

Ένα ένα.

Και μετά,

του κρατάει την παλάμη του

πάνω στο στήθος της.

Όλη τη νύχτα,

όσο κοιμούνται αγκαλιά.

*

ΦΟΒΑΜΑΙ.

Φοβάμαι!
Και δεν έχω
κανένα
να το πω.
Όχι! Δεν είναι ποίημα
αυτό.
Είναι η Αλήθεια της
ζωής μου.

Και κανείς δεν
την πιστεύει.
Φοβάμαι!
Και είμαι μόνη.
Είναι νύχτα,
και όλοι κοιμούνται.
Και δεν έχω κανένα
να μιλήσω.
Φοβάμαι!
Και πνίγω τον φόβο
μέσα στα δάκρυα
που κυλούν
απ' τα μάτια μου.
Φοβάμαι!
Και ούτε ο ύπνος
δεν είναι πια,
μαζί μου.
Με άφησε κι' αυτός.
Όπως όλοι.
Γιατί, κανένας δεν
πιστεύει
πως μπορεί

εγώ, να
Φοβάμαι...

*

      ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ.

      «Πλανόδιος πωλητής, αλλοτινών ονείρων, αλλοτινών πραγμάτων, αλλοτινών ζωών...»

    

    Έζησα μια ζωή ,

    ξεπουλώντας τη ζωή μου,

    χαραμίζοντας τα χρόνια μου,

    μαγαρίζοντας τα όνειρά μου

    βρομίζοντας την ψυχή μου,

    μέσα στα σάλια αδιάφορων και αηδιαστικών φιλιών,

    από ανέραστους και νάρκισσους εραστές...

    Τίποτα δεν κατάφερα να χρωματίσω αφού,

    τα δάκρυα μου πάντα ξέβαφαν τις μπογιές...

    Μόνη μου τώρα,

    με μουτζουρωμένο το πρόσωπο και τα χέρια,

περιπλανιέμαι στα σύννεφα

και αγγίζοντάς τα, φτιάχνω αστραπές.

Μια καταιγίδα έφτιαξα τελικά,

που στον κατακλυσμό της,

με έπνιξε."....

*

ΕΡΩΤΑΣ

Έρωτας,
κόκκινο φανάρι στο δρόμο, 
κόκκινο δάκρυ

από μάτια γεμάτα πόνο, 
κόκκινο φιλί,

σε ματωμένα χείλη. 
Έρωτας!

κόκκινο φεγγάρι ,
να χύνεται στη θάλασσα

και να βάφει τα μαλλιά σου,

κόκκινα…

*

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ.

Δυο φιλιά στα μάγουλα.
Όχι ένα, στα χείλη.
Κόβεται η αγάπη 
και μοιράζεται στα δύο.
Μισή σε κάθε μάγουλο.
Κόβεται και η καρδιά;
Μοιράζεται ο πόνος
της απουσίας;
Διπλός γίνεται ο πόθος.
Κι η ανάγκη σου
ατέλειωτη.....