Άκουσε τώρα τούτο... για κείνο το παιδί θέλω να πω.
Κοιτούσε μέσα απ τον καθρέφτη
που κάποτε του χάρισες
κι ύστερα είπες, πως θα έπρεπε να μεγαλώσει
και ο καθρέφτης συμβιβάστηκε...
Έβγαλε τότε ουρλιαχτό πνιχτό
και τον κομμάτιασε...
ματώσανε τα δάχτυλα
καρφώθηκαν γυαλιά στο στήθος του
σαν το καλάμι λύγισε στο χώμα
και τ’όνειρο κρεμάστηκε μες τη σκιά του φεγγαριού...
Φύλλα του φθινοπώρου κίτρινα
σκεπάσαν το κορμί για να το κρύψουν...
Μονάχα ο σκύλος πλάϊ του γαύγιζε το φεγγάρι
τις μνήμες να κρατήσει ζωντανές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου