Κοιμήθηκα στον κάμπο νύχτα
περιμένοντας τον αέρα.
Γλιστρούσαν τα νερά στο ρέμα —
το παγωμένο φως στο κορμί μου.
Αυτό που χάθηκε στον ουρανό
δεν ήταν το φεγγάρι, δεν ήταν τ' όνειρο.
Τούτη η νύχτα ξέρει να σωπαίνει.
Η τραγική νύχτα που σε δένει στο χώμα,
σ' άλλον κόσμο οραμάτων.
Όμως, εδώ όλα αποχτούν
μια απουσία πολυσήμαντη.
Μια σιωπή που απλώνεται τυραννικά
—μυστικό νόημα—
και νιώθω εντός μου να συντρίβεται
η χαμένη συνείδηση του κόσμου.
Εν αναμονή
Ο χώρος λιγοστεύει σε μια κάμαρα.
Ναυάγια — όνειρα εκφυλισμένα.
Κάποιοι θ' ανεβούν τη σκάλα.
Σαρκοβόρα χαμόγελα.
Έξω θα βρέχει — μια βροχή επίπεδη.
Θα 'ναι το δωμάτιο ρούχο στενό
κι η καρδιά πεταμένη εφημερίδα στο πάτωμα.
Η γυναίκα στον τοίχο θα ξεφτίζει.
Θα σε κοιτούν τα σάπια μάτια της.
Καθώς θ' απομακρύνεται
η πόλη στον ορίζοντα.
Χωρίς οιωνούς, χωρίς σημάδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου