µε τη βροχή, µε τη λιακάδα στα βλέφαρα
µε την οµίχλη στη φωνή
ιριδίζον χείλη
αναίµακτη θυσία της µοναχικής µου διαδροµής
δίνουν οι ήχοι τους άτακτα δοµηµένοι
σας χτύπησα;
βαστάζουν πολλές κατευθύνσεις
της προσφοράς, του δισταγµού
αρχειοθετώ τις κινήσεις
κοφτές νότες
(αγέννητου τραγουδιού)
εγώ, σκυµµένος µικρός λογιστάκος
στα ριζά της λάµπας
που θρέφονται οι αριθµοί
και πληθαίνουν
µοναδική φλυαρία
ο φορτικός λίθινος µονόλογος στο πέλµα
από το πέρασµα των τυφλών.
είναι κι η συνήθεια ακατάδεκτος συγγενής.
αποστειρώνοµαι µε της λήθης την αλκοόλη
γελασµένος από τα καµώµατα της άγνοιας.
το δεύτερο σγουρό κεφάλι δεν γίνεται ψιχάλα
να σε δροσίσει.
το χέρι υψωµένο,
άνεµος αναταράσσει τα στάχια
ένα µεσηµέρι καυτό του ιούνη,
πριν η ανάσα της µπόρας
σε απογαλακτίσει από της µιζέριας το στήθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου