Η Ακριβοθώρητη...

 ‘’που την καρδιά μου τόσο μάγεψε,’’

μιαν ανύποπτη στιγμή...

 που σ’ αντίκρισα στο συναπάντημα,

μάτια καστανά χάρμα,

 ο ουρανός θαμπωτικά έλαμψε...

ατενίζοντας το κορμί σου,

 θελκτικός πειρασμός κι αμάρτημα.

Ήτανε πικρόχολες οι στιγμές της ανίας...

 και η μοναξιά,

πλάι σου μόνο ζητάω...

 να βρίσκομαι εκλιπαρώντας,

τα τρυφερά μου πάνω σου ν’ άπλωνα φιλιά,

κ’ ύστερα,...

χαρούμενος ας πέθαινα χαμογελώντας.

Δεν υπήρχε στη γη,

κανένα άλλο πλάσμα ν’ ανταγωνιστεί,

την γοητεία σου και την πηγαία ομορφιά,

το βάλσαμο του κάλλους σου...

 μπορούσε μόνο να συγκριθεί,

ως ένα νέο θαύμα του κόσμου...

 ανώτερο από τα επτά.

Στη θέα των ματιών μου...

 ήσουν η πηγή της βουνοπλαγιάς,

που ξεδιψούσε...

 την τέρψη των παθών με ζήλο,

με την ανεξάντλητη ηδονή...

 που αντλούσε μονομιάς,

το καλοσμιλευτό σου κορμί,

 αριστούργημα εξαίρετο θειο.