Βεδουίνοι. Καμήλες Ράθυμες .Βουβά Καραβάνια!
Σαχάρα. Στέπα. Αγριότοπος.
Η Έρημος απέραντη απλώνεται…
Βεδουίνοι της Ερήμου! Νομάδες της Σιωπής!
Τα λουλούδια της ερήμου απότιστα,
περιμένουν την πολυπόθητη βροχή·
την βροχή που δεν λέει να’ρθει!
Η πύλη της Ερήμου κλειστή!
Σκυθρωποί Καμηλάτες.
Δίχως χνάρια και σημάδια περπατάμε
στους καυτούς αμμόλοφους
Kατακτητές της
ερήμου
και οι οάσεις μακριά….πόσο ακόμα απέχουν;
Ασκητές κι ερημίτες, νομάδες μα και μονάδες!
Μοναστές, μακρινοί και μονήρεις
με ασκιά και σακιά στα χέρια
και παγούρια που’χουν νερό μια δαχτυλήθρα μονάχα
με καμήλες κυρτές όλο υβώσεις
σκεπασμένοι με μαντίλες, στόματα ξεραμένα
περιμένουμε την βροχή, την βροχή που δεν λέει να’ρθει….
Ήλιος καυτός, λάβα, χτυπάει τα κεφάλια
κι όμως τα κορμιά είναι κρύα!!
Ξεραΐλα. Ανομβρία!
Τα βράδια ανάβουμε φωτιές
τρώμε σιωπηλά ότι έχει μέσα το ταγάρι
αμίλητοι ο καθένας στην σκηνή του!
Βεδουίνοι της ερήμου
μηρυκάζουμε την σιωπή εξαντλημένοι·
παρακολουθώντας τα παιχνίδια των φιδιών.
Γητευτές μοναξιάς,
βλέπουμε τον χορό των Σκορπιών,
πεταγόμαστε με ορμή κόμπρας
και η κινούμενη άμμος πάντα κοντά περιμένει…
Ερημίτες κι ερημωμένοι..
Χρυσοθήρες της απέραντης άμμου
το πρωί ξεκινάμε και πάλι την κοπιώδη πορεία
με μάτι αετού αναζητάμε τις οάσεις·
που είναι πάντα μακριά
σαν εικόνες μαγικές, σαν illusion!
Αναζητάμε το νερό· το νερό που είναι πάντα ακριβό
και μεις με στόμα στεγνό…ΝΑ
ΔΙΨΑΜΕ!!
Η Σιωπή της ερήμου στις ψυχές μας σταλάζει.
Αμμοθύελλα σταθερά πλησιάζει.
Χάνονται όλα τα χνάρια…
Βεδουίνοι, Βουβά καραβάνια
Προσκυνητές ακατοίκητων πόλεων,
και οι οάσεις μακριά,
πόσο ακόμα ν’ απέχουν;... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου