Γυμνοί άγγελοι

Το λιθόστρωτο ιδρώνει από τα δάκρυα που πέφτουν.
Τα χαρούμενα παιχνιδιστά βήματα
των ανέμελων αγγέλων
χαθήκανε στο λαγούμι του πόνου.
Κι ούτε η βροχή θε να ξεπλύνει ποτέ
Ετούτα τα ματωμένα δάκρυα.
Αυτός ο πεζόδρομος, εκείνος ο δρόμος,
Οι πέτρες  που πόνεσαν πολύ,
Τα χόρτα που βάφτηκαν άλικα από πίκρα,
Οι τοίχοι και τα δέντρα και τα ουράνια
που κοκκίνισαν από ντροπή
και τ' αγκάθια που τ' αγιάσανε
τα πόδια τα γυμνά, γυμνών αγγέλων,
ετούτα κι άλλα, αμέτρητα, πολλά
μια παύση ακόμα λυγμού
στην πικρή τους ιστορία.
Μια στάση ακόμα.
Μη προσπερνάτε.
Πατήστε το κουμπί, λοιπόν.
Να κατεβούμε. Σε κάθε στάση.
Να δούμε, να θυμηθούμε,
Να πονέσουμε, να μη ξεχνούμε.
Ήταν δικοί μας άνθρωποι.
Ήταν ’νθρωποι.