ΑΓΑΘΗ ΓΙΟΛΤΖΙ∆ΟΥ «Η γραφή θέλει δύναμη ψυχής »

 η κα Αγαθή Γιολτζίδου στις αρχές του 2014  δίνει μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην κα Μαρία Γκιώνη- Λαρεντζάκη στην εφημερίδα ΠΑΛΜΟΣ. Η ποιήτρια της ψυχής, που την γνωρίσαμε πλατιά από το διαδίκτυο, μας αποκαλύπτεται........

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ - ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

 αναδημοσείευση από την εφημερίδα: παλμός

Η Αγαθή Γιολτζίδου γεννήθηκε «την 1η του χρόνου στο δέκατο του λεπτού του μερόνυχτου πριναπό 55 χρόνια», όπως η ίδια εξιστορεί με τον μοναδικό απολαυστικό της τρόπο. Ιδού: «Η μαμή ντυμένη με το ένδυμα εορτής βιαζόταν να εμφανιστώ πριν την αλλαγή του χρόνου! Μα χιονονιφάδα άτακτη εγώ, μέσα από τις χαρούμενες φωνές γιομάτες ευχές των ανθρώπων φώλιασα στην καμινάδα της αγάπης και να σου το πρώτο μου γέλιο! “ Ήσουν μωρό που γεννήθηκες και λες μας γνώριζες”, έλεγε η γιαγιά μου γιατί “σαν μας είδες αντί να κλαις, χαμογελούσες”!

Oρλιακο τον λέγανε παλιά τον γενέθλιο μου τόπο - ούρλιαζαν οι λύκοι σαν χειμώνιαζε λέγανε οι σοφοί γέροντες - Στρυμονικό το ονοματίζουν οι χάρτες στο Νομό Σερρών, ατέλειωτος ο ποταμός απλώνεται στην καρδιά μου. Στιςαλάνες του με τσιλίκι, τζαμιά κρυφτό και κηνυγητό, μεγάλωσα. Εκεί τα πρώτα γράμματα, εκεί τα πρώτα καρδιοχτύπια. Σπούδασα ακόλουθος παιδιών προσχολικής ηλικίας! Ναι, έτσι αποκαλώ την γνώση μου γιατί όσοι ασχολούνται με την παιδαγωγική, ιδιαίτερα των παιδιών, δεν μπορούν να αποδώσουν αν δεν ακολουθήσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Εργάζομαι στους Παιδικούς Σταθμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έχω δυο γιους, τον Βασίλη και τον Μάριο, και αισθάνομαι πολύ τυχερή που με επέλεξαν για μητέρα τους! Είμαι και γιαγιά του Κωνσταντή και του Χάρη και καμαρώνω ως ξεχωριστή οντότητα στην πλάση για τα δώρα της ζωής μου.» Ζω στην Αθήνα εδώ και 35 χρόνια, στο κέντρο της που το αγαπώ πολύ! ∆ιαβάζω από μικρή γιατί η γιαγιά μου αντί για παραμύθια με νανούριζε με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πόντια στην καταγωγή, ακόμη ηχούν στα ώτα της ψυχής μου οι διηγήσεις τους από τους διωγμούς. Πλάθω τα σύμφωνα, χρωματίζω τα φωνήεντα, σμιλεύω τους τονισμούς και να οι λέξεις που μεταμορφώνουν σκέψεις και επιθυμίες μου. Γράφω συνέχεια σαν ένα υστερόγραφο σ’ ένα γράμμα που πρέπει να διαβαστεί σαν παρακαταθήκη της ύπαρξης μου, σαν ένα ευχαριστώ.»

«ΠΑΛΜΟΣ»: Όλη σας τη ζωή παιδαγωγός,κα Γιολτζίδου.Είναι τα ιδανικά και ο σκοπός της ελεύθερης Διακίνησης των ιδεών που γαλουχεί τις γενιές;

ΑΓΑΘΗ ΓΙΟΛΤΖΙ∆ΟΥ: Πολύ συνειδητά επέλεξα τις σπουδές μου, πιστεύοντας όχι στη διαπαιδαγώγη στων παιδιών μα στη διαπαιδαγώγηση των ενηλίκων από τα παιδιά. Όλοι εμείς οι «μεγάλοι» αναρωτιόμαστε «μα δεν κουράζονται τα παιδιά, όλο ρωτάνε». Σ’ αυτόν τον προβληματισμό κρατήθηκα όλα τα χρόνια. ∆ύναμη και καθαρή ενέργεια για όλες τις αρετές του ανθρώπου, μονάχα τα παιδιά μας προσφέρουν! Άλλωστε το νόημα της ελευθερίας πιστεύω ότι μόνο τα παιδιά μας το δίνουν. Η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου ξεκινάει από την στιγμή της σύλληψής του κι ας εκείνη η στιγμή είναι στιγμή τελείως προσωπική των ανθρώπων. ∆εν έχουμε ούτε οι γονείς ούτε οι παιδαγωγοί να «γαλουχήσουμε» τις επόμενες γενεές, εάν δεν είμαστε έναντι των ευθυνών μας  στην υπέρτατη αυτή γνώση του ανθρώπου, στην αγάπη.

«Π»:Η παιδεία ως αποστολή και σκοπός για την πνευματική, ηθική, φυσική αγωγή και επαγγελματική των Ελλήνων, πραγματώνεται στα σχολεία μας;

Α.Γ.: Βασική προϋπόθεση, θεμέλιος λίθος για μένα είναι η οικογένεια. Πυρήνας του καρπού που ονομάζεται άνθρωπος. Η εκάστοτε πολιτική κατάσταση της κάθε χώρας αλλάζει το παιδαγωγικό της σύστημα. Μηνύματα δίνει το εκπαιδευτικό σύστημα να μπορέσει να οδηγηθεί το παιδί ως ολοκληρωμένος άνθρωπος στην κοινωνία. Επαφή και επικοινωνία, συνεχής συνεργασία οικογένειας και εκπαιδευτικής μονάδας όπου βρίσκεται το παιδί, βοηθάει την ανάπτυξη του και αποτρέπει ένα δυσβάσταχτο ερώτημα που πλανάται στις ημέρες μας: «ποιός ή ποιά είμαι και τί προσφέρω στη ζωή μου».

«Π»: Ως Προϊσταμένη Παιδικού Σταθμού, ποιά η εικόνα που έχετε σχηματίσει από την ελληνική οικογένεια;

Α.Γ.: Τρέχει η ελληνική οικογένεια- κι όχι μόνο η ελληνική. Το θετικό είναι ότι ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την ανάπτυξη των παιδιών τους. Επίσης συμμετέχουν σε όλες τις δράσεις του Παιδικού Σταθμού, είτε είναι μέσω εσωτερικών συμβούλων (Παιδίατρος, Ψυχολόγος, ∆ιατροφολόγος κ.α.) είτε σε συναντήσεις με συνεργασίες Τοπικών φορέων ή Πανεπιστημιακών.

«Π»: Σίγουρα συγχρωτίζονται στα νηπιαγωγεία- παιδικούς σταθμούς, παιδιά από άλλες χώρες.

Πόσο ομαλά συνυπάρχουν με τα Ελληνόπουλα;

Α.Γ.: Όταν στο τέλος της δεκαετίας είχε ξεκινήσει το κύμα των μεταναστών, παιδαγωγός τότε, όλες μου οι δραστηριότητες και οι παιδαγωγικές δράσεις ήταν σχεδιασμένες να γνωρίσουν τα παιδιά όλο τον κόσμο. Τώρα πια είναι δεδομένο μιας και στα σχολεία μας το 60 με 70% υπάρχουν παιδιά απ’ όλα τα κράτη της γης. Έχουν γίνει ατελείωτες προσπάθειες από τους παιδαγωγούς για το γεφύρωμα αυτής της συνύπαρξης. Τα αποτελέσματα; Άριστα μπορώ να πω...

«Π»: Ποια είναι ακριβώς τα καθήκοντα ενός παιδαγωγού έναντι των παιδιών που δεν είναι Ελληνόπουλα;

Α.Γ.: ∆εν υπάρχει «συνταγή». Η διαφορετικότητα στους κόλπους της εκπαίδευσης δεν πρέπει και δεν υφίσταται...

«Π»: Μετά το πέρας της εργασίας σας, κρατάτε επαφή με κάποια παιδιά;

Α.Γ.: Όχι, αυτή η τακτική είναι αντιδεοντολογική...

«Π»: Έχουμε χαρούμενα παιδιά; Τι βλέπετε να  ́τα απασχολεί, έντονα σήμερα;

Α.Γ.: Το παιδί είναι χαρούμενο και ολοκληρωμένο από την φύση του. Κι αυτή την χαρά, την μοιραζόμαστε κι εμείς οι ενήλικες. Ή τουλάχιστον είναι καθήκον μας. Η πείνα τα απασχολεί. Και το λένε, το φωνάζουν!

«Π»: Η Ελληνίδα μάνα η σημερινή είναι παραδοσιακή; Πώς μεγαλώνει τα παιδιά της;

Α.Γ.: Τώρα πια δεν ξεχωρίζουμε τους γονείς. Συμμετέχουν και οι δύο κι αυτό εμένα προσωπικά με ολοκληρώνει και με χαροποιεί και σαν άνθρωπο μα και σαν παιδαγωγό.

«Π»: Έχετε παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών; Πώς βλέπετε τις αντιδράσεις τους σε σχέση με τ’ άλλα παιδιά;

Α.Γ.: Στο χώρο του Βρεφονηπιακού Σταθμού δεν εισερχόμαστε σε ερωτήσεις τύπου πώς λένε τον μπαμπά σου ή από πού είναι η μαμά σου. Είναι ζήτημα του γονέα. Και το αναφέρω έτσι γιατί πέρα από την μητέρα, υπάρχουν και πατεράδες μόνοι! Τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία δεν αναφέρουν την έλλειψη ή την απώλεια. Το πρόβλημα ξεκινάει μετά τα 12 συνήθως, σύμφωνα με τους ειδικούς.

«Π»: Η οικονομική κρίση πόσο έχει επηρεάσει τα παιδιά, πώς την βιώνουν, πώς μιλούν, αν μιλούν, για την έλλειψη χρημάτων;

Α.Γ.: Τραγικά! «Ο πατέρας μου δεν μπορεί να μας ταΐσει» μου είπε ένας 5χρονος «και μας ταΐζει ο ∆ήμαρχος». «Τώρα που θα κλείσει το σχολείο για διακοπές, δεν θα έχουμε να φάμε»... Μιλούν αρκετά για τις ελλείψεις. Είναι ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό και προσπαθούμε να δίνουμε λύσεις «ανάγκης».

«Π»: Θα επαναπροσδιορίσουμε την ζωή μας λέτε μέσα από τα χιλιάδες προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο μας;

Α.Γ.: Προσωπικά το πιστεύω και αγωνίζομαι γι’ αυτό. Επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας. Ένα γνώθι σ’αυτόν, που λέγανε οι πρόγονοι μας.

«Π»: Ποιήτρια σας παρακολουθώ με μεγάλο θαυμασμό, είστε ανεξάντλητη, τι σας ωθεί στην συγγραφή, στην ποίηση;

Α.Γ.: ∆εν τολμώ να δεχτώ αυτόν τον τίτλο. Απλά γράφω. Γράφω από την εφηβεία μου. Ατελείωτα κίτρινα χαρτάκια με συντροφεύουν. Είναι οι σκέψεις μου, οι προβληματισμοί μου για την καθημερινότητά μας. Έχω γράψει και παραμύθια! Και αρκετές μικρές ιστορίες ερωτικού περιεχομένου! ∆εν υπάρχει ορισμός στη γραφή, απλά θεωρώ ότι θέλει δύναμη ψυχής.

«Π»: Έχετε τυπώσει και εκδώσει ποιήματά σας; Αν όχι ,γιατί;

Α.Γ.: Όχι όχι όχι! ∆εν μ’ ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Τα μοιράζομαι με τους φίλους μου και τώρα στο διαδίκτυο.

«Π»: Ποιά θέματα σας δίνουν ερεθίσματα;

Α.Γ.: Πρωταρχικά η αγάπη. Ακολουθεί ο έρωτας. Και συντροφεύει πάντα η απώλεια.

«Π»:«Κρατώ ένα ποτήρι λησμονιάς. Ούτε λασπόνερα, ούτε μελάνια ψυχής. Θύμισέ μου πόσους αιώνες σιωπής κρύβει η συγγνώμη σου. Τα ερωτήματα συνεχίζουν να είναι καρφιτσωμένα στη μήτρα του φόβου σου.» Πήρα στίχους σας, από τους χιλιάδες καθημερινούς που γράφετε. Θυμάστε απ ́έξω ότι γράφετε;

Α.Γ.: Όχι, ποτέ μου δεν ήμουν καλή στο αποστηθίζειν! Ροή σκέψης είναι η γραφή μου!

«Π»: Ποιοί στίχοι δικοί σας είναι το «μότο» σας;

Α.Γ.: Να εξηγήσεις. Να εξηγήσεις. Εξηγείται η κίνηση των πλανητών που μοιάζει με την μελωδία που αφήνει στο στήθος όταν μια μορφή στον αέρα που αναπνέεις πλανάται και μεταμορφώνεται σε πνοή ζωής; Να εξηγήσεις. Εξηγείται το φως του ήλιου που μοιάζει σαν τον καθρέφτη της ψυχής σου, εκείνον που φωτίζει τα συναισθήματα σου και να είναι το μεγαλείο της ψυχής σου τόσο που απλά να τα παρακολουθείς, λες και όπως ο ήλιος υπάρχει στην αιωνιότητα έτσι και η αναμονή σου να πλησιάζει το άπειρο; Να εξηγήσεις. Εξηγείται η στάση ζωής σου σ’ ένα θαύμα, σ’ένα από μηχανής Θεό που θα σε λυτρώσει από τα σκοτάδια σου, υπάρχουν τέτοιοι Θεοί, Θεό μου σε ονομάτισα. Να εξηγήσεις. Εξηγείται ο φόβος που σε κάνει να ξαναβρείς τα σκουριασμένα κλειδιά και να λουφάξεις στη φθαρμένη πολυθρόνα της μοναξιάς σου; Να εξηγήσεις. Άραγε τι χρώμα θα είχαν τα όνειρα, αν τα συναντούσα; Τι αρώματα θα σκορπούσε το άγγιγμά σου; Οι ποιητές θα κλέβανε τα λόγια μας; Κι εκείνος ο τραγουδοποιός έκλεψε την μελωδία του φιλιού μας... Κι οι ζωγράφοι φτιάξανε νέα εποχή, πια αποθανατίζανε τον έρωτα που ξεπηδάει από το φως. Να εξηγήσω. Σου έδωσα πολλά ονόματα. Αν είχα τολμήσει. Σε απόσταση αναπνοής ήμουν κοντά σου. Και γύριζα πίσω ,όχι γιατί φοβόμουν μα γιατί δεν χρειάζομαι το ιδανικό να το αγγίξω, για να το λατρέψω. «Μα ο πόνος νίκησε πάλι», λέει ένα τραγούδι που αγαπώ. ∆εν έχω να σου δώσω τίποτε, σου είχα πει. Μην αφήσεις να μ’ αγγίξει κανείς σου ζήτησα μονάχα. Μένω εδώ να ζωγραφίζω τα χιλιόμετρα αγάπης μου. Αφαιρέσεις του απείρου...Μείον της απόστασης, επί της αρμονίας, συν της ολοκλήρωσης, δια της απουσίας! Χάλασε η γεωμετρία του σύμπαντος με τα κομματάκια που σκόρπισε το Άγιο-Πέλαγος... ∆εν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ... Να σ’ ευχαριστήσω θέλω μόνο. Που μου φύλαγες ένα δώρο ακριβό. Κι ενώ διδάσκω όλα τα χρόνια ότι μέσα από το παιχνίδι μεγαλώνει ο άνθρωπος, δεν έμαθα να παίζω με τις ψυχές τους. Να σου εξηγήσω μια μου επιθυμία μόνο. Θα σε περιμένω. όπως κάθε που ξημερώνει και βραδιάζει. Στη στροφή της ζωής.

«Π»: ∆ιαβάζατε ανέκαθεν;

Α.Γ.: Κάθε βιβλίο κρύβει κι ένα μαργαριτάρι... ∆εν ξεχωρίζω τα βιβλία. Από αρχαία κείμενα έως και τα δευτεροπουλημένα στους πάγκους...

«Π»:Έχετε χώρο στη ζωή σας για όνειρα;

Α.Γ.: Ονειρεύομαι. Αγάπη και υγεία. Το όνειρό μου είναι ένα είδος προσευχής!

« Π»: Τι θέλετε να αλλάξετε στον κόσμο;

Α.Γ.: Την πλεονεξία ορισμένων ανθρώπων.

«Π»: Θα κάνετε μια ευχή στα παιδιά όλου του κόσμου;

Α.Γ.: Να έχουν φτιαγμένο το σπιτικό τους με αγάπη!