Επιτάφιος του πληρώματος

Those are pearls that were his eyes

(Shakespeare,

Tempest)

Διαβαίνουν στο μαύρον ύπνο τους κάτασπρα περιστέρια

φτερά των γλάρων τα πανιά, τα συντριμμένα τα καράβια

οι ραψωδίες του άνεμου, φωνές της νύχτας, του πουλιού, της καταιγίδας –

σα μουσική νυχτερινή σε ασημένιους κήπους.

Καίνε σιωπηλά στον ύπνο τους αχνά κεράκια τ’ άστρα

τα σταυρωμένα πόδια τους θα σκύψει το φεγγάρι να φιλήσει.

Κόμπο τον κόμπο το κορμί θα δέσει σαν κοράλλι

κόμπο τον κόμπο η ψυχή, φλουρί μαργαριτάρι

βαθιά βαθιά στα πέλαγα με τους νεκρούς συντρόφους

δίχως μιαν άνοιξη να ’ρθει –

                                       και δίχως του φθινόπωρου

οι μαγικοί αυλοί μες στα χρυσά τα δάση ν’ αντηχήσουν. 

– Δίχως αυγή, ωσότου το στερνό Εμβατήριο τούς ξυπνήσει.