Για μια νεκρή γυναίκα

VII

ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΧΩΜΑ

Κι αυτό το καλοκαίρι θα περάσει –Μάταια καρτερεί τον άνεμο

μαζί με το ξανθό σιτάρι ν’ ανεμίσει τα ξεχασμένα της μαλλιά.

Περνάει επάνω σαν ιαχή, σα μυθικό κυμάτισμα γιγάντιων φτερών

ηχώ στις θαλασσοσπηλιές και νοσταλγία του ναύτη...

Περνάει επάνω, κλαίει μέσα στα δάση, κι ούτε αγγίζει

 την τρύπια, δακρυσμένη της ψυχή.

Κι αυτό το καλοκαίρι θα περάσει –Η κάθε μέρα θρυμματίζει

τους μελαγχολικούς καθρέφτες των ματιών της

η κάθε μέρα γονατίζει–

Λάδι και χώμα, υδρίασπασμένη, προσευχή.

Τι καρτερεί απλώνοντας τα σκοτεινά μαλλιά σα δίχτυα

σε θάλασσα χωρίς βυθό, σκληρή σαν το γυαλί

γυμνή σα μαύρη πέτρα;