Τα δόντια σου.
Αυτά, μου έδειξες.
Υποτιμάμε τα νερά, κι είμαι γεμάτος
απ΄αυτά.
Μου έφερες κατάφατσα τις φλόγες σου
Ήταν που θυμόσουν τα χέρια μου (τρέμανε
παλιά)
Όχι πια!
Όταν εγω θα φεύγω,
θα έρχονται την ίδια ώρα,
την ίδια ακριβώς στιγμή,
στρατιές πονεμένων
εκδικητών.
Εγω θα κρύβομαι στη γωνία της πίκρας τους
Θ’ ανακαλύπτω πως δεν είμαι μόνος.
Ντυμένη στα μαύρα του παλιού της πένθους
δίπλα μου, κάποια κυρά
μόλις βγαλμένη από μια σειρά λιωμένων
φαρμακείων
κρατάει το τσαλακωμένο βιβλιάριό της.
Θα μπαίνει ζόρικο το δειλινό στις
πολυκατοικίες
Ξεσαλωμένοι εραστές θα κάνουν επίτηδες
φασαρία
Υποθέτω θα βγαίνουν πιο σπάνια και πιο
ανθισμένα πια, οι εφημερίδες
‘’Είναι έγχρωμη
και τα δόντια και τις φλόγες της τα ξέρω,
πια.
Ίσως νάναι που τη γνώρισα μέρα-μεσημέρι.
Τότε που συμβαίνουν, όλα.’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου