Το αυτοκίνητο να καταβροχθίζει την άσφαλτο
το τοπίο να διαδέχεται το ένα το άλλο
το πράσινο να συναγωνίζεται το άλλο πράσινο
οι αμυγδαλιές κατά μήκος του δρόμου να στήνουν τρελό χορό
τα χελιδόνια στα σύρματα του ηλεκτρικού
να επιδεικνύουν τις φωνητικές τους χορδές.
και αυτός να αγωνιά.
Να αγωνιά όχι για τον αγώνα Αποέλ – Ρεάλ*
αυτός ήταν προδιαγεγραμμένος.
Αλλά να αγωνιά
για να φτάσει στη Μοσφιλωτή και στον Φίλιππο Σταύρου
να μυρίσει ξανά την τσίκνα από τα σουβλάκια
να γευτεί την ίδια ζιβάνα
και η ματιά του να ξεκουραστεί στο ιδιότυπο αλλά αγαπησιάρικο εκείνο μουσείο
Αχ, αυτός ο Μισέλ Πλατινί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου