Τα ένοχα πουλιά

Ο μαύρος Σολομών διέταζε τα χασαπάκια
να δένουν, να κόβουν, να μαδάνε
τον Σαλπιστή, τον Εσπερινό, τον αρχαίο Φασιανό.

Γεράκια πληγωμένα φορές επτά, περιστέρια
ράτσας σε ασημένια κλουβιά, θαλασσινές
κουρούνες διαβαίνουν, χάνονται τρυγόνες.
Τρελά παγώνια σμίγουν, αγαπιούνται.

Φεύγουν τα πούλια, το κινέζικο αηδόνι
στις ερήμους, η κουρδισμένη κίσσα στη μοναξιά.
Ρομφαίες τρυπάνε τα φτερά τους.
Η σπείρα των κορακιών ανέβηκε στον ουρανό

το φάντασμα του ένοχου Κύκνου
έβγαλε κραυγή μεγάλη: Φάτε πουλιά,
καλά πουλιά από ανδρειωμένου πλάτες!

Ο γενναίος Πετεινός, Ωραίο Πουλί, με κίτρινο ράμφος
ανέτρεψε τον δαίμονα τον μαύρο βασιλέα.

Ποίημα από τη συλλογή 41ος Παράλληλος, Εκδόσεις Στιγμή 2012