"Είχες ξεμάθει τη ζέστη, τόσα χρόνια στο δρόμο και τα στενά
παγιδευμένος/ μα εκείνη τη βραδιά ζήλεψες τα σπίρτα του παραμυθιού,
παγωμένος ήσουν, πεινασμένος, βρώμικος/ ακόμα και το λίγο φως έφτανε να
σε στείλει ψηλά, φωτιά στην καρδιά σου/ όμως δεν είχες ούτε τα ψιλά της
τυρόπιτας κι ο σκούφος χαμένος στις λάσπες/ γύρισες την πλατεία, μετά
κάτι πάρκινγκ, στάθηκες κάτω από ένα δέντρο/ δεν ήταν χρόνος για
ελπίδες, τσακίστηκες στα όνειρά σου, έσβησες/ σε βρήκαν το πρωί να
παραμιλάς, να βλαστημάς το μέλλον που δεν είχες/ χαμένος χρόνος η
σωτηρία των άσωτων, η εξουσία ετοίμαζε άλλη μια παρέλαση/ όλα σωστά
βαλμένα, καλογυαλισμένα, χαρούμενα πρόσωπα, χειροκρότημα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου