Να γινόταν να ξεφύγουμε από την άπειρη έρημο
τα χείλη μας φρυγμένα
τα πόδια μας πρησμένα
τα μάτια κόκκινα από τον άνεμο και την άμμο
μέρες και νύχτες πεζοπορίας
άσκοπη περιπλάνηση
κι ούτε μια στάλα νερό να σβήσομε τη δίψα μας
να γινόταν να ξεφύγουμε απ' αυτήν την άνυδρη έρημο
αδύνατο
σκοντάφτοντας όλο σε σκελετούς πανάρχαιους καραβανιών
ξεχάσαμε τη ζωή μας
κατ' απ' τους δρόμους του ήλιου
οστά να ξασπρίζουν
περιπλανιώμενοι άσκοπα
τη νύχτα οι φλέβες μας σκλήρυναν
το τελευταίο αίμα
πάγωσε
έτσι
πεθάναμε
διψασμένοι
νιώθοντας
πρώτη φορά
να βαραίνει στους ώμους μας έτσι αβάσταχτα
η ευθύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου