Στην κόρη μου

Να με θυμάσαι μες στο φως του θέρους
 με τα τυφλά πουλιά

Που θα χτυπούν το φωτισμένο τζάμι σου΄ Άσε τα λόγια μου και τα τραγούδια μου

Κράτησε τη σιωπή μου
-χρυσό ποτάμι από το φως των άστρων,

Χρυσό υφαντό 
Για να σε ντύνει 
Μες στους ακόπαστους ανέμους

Και χαμογέλα
 Μες στη δόξα των πραγμάτων, 
Με το βήμα σου αντιγράφοντας

Το πέταγμα των πουλιών, Σβήσε τα λόγια μου και κράτησε από τη θύμησή μου μόνο

Το έντρομο χάδι απ’ του Θεού τον ίσκιο.

Και καλημέρισε βαθιά το φως
  Μέσα στην απουσία μου.