Επέταξα τη σάκα μου και τρέχω με τουφέκια
Μικρούλης φαίνομαι αδελφέ το μάτι δεν με πιάνει
Στην μάχη όμως κουβάλησα χιλιάδες τα φουσέκια
κι ακόμα μ' είδαν Γερμανούς να στρώνω στο ρουμάνι
Στην γειτονιά με ξέχασε το τόπι, το ξυλίκι.
Και μοναχά επέρναγα με το χωνί στο στόμα
Παιδί μα με λογάριασαν οι λυσσασμένοι λύκοι
Τεράστιο το κουράγιο μου και που να δείς ακόμα
Μιά μέρα μας μπλοκάρανε , δυό 'μείς κι αυτοί σαράντα
Σφαίρα την βρήκε την καρδιά που έμοιαζε με πέτρα
Σε μιά γωνιά με θάψανε χωρίς ανθούς, μα πάντα
Σαν ρόδο θα μοσκοβολά ο τάφος του ΕΠΟΝίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου