το ίδιο απέραντος κι αυτός,
δίχως αρχή και δίχως τέλος.
Σύννεφα τον σκεπάζουνε συχνά.
Αστέρια τον στολίζουν και φεγγάρια.
΄Ηλιοι λαμπροί ανατέλουν ξαφνικά
για να φωτίσουνε πυκνά σκοτάδια.
Θα δεις κι εδώ παλάτια των θεών
δίπλα σε φοβερούς πύργους δαιμόνων.
Σε κάθε βήμα θ' απαντάς
τους ίσκιους όσων φύγανε
κι όσων ακόμα μένουν
- φαντάσματα τόσων νεκρών,
πτώματα τόσων ζώντων,
τί οπτασίες κοριτσιών,
τί αγάπες κολασμένες,
τους λιγοστούς που πόνεσες,
τους τόσους που σε φτύσαν
κι εμένα ένα μετέωρο
που θα πετά ή θα πέφτει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου