"Κάθε μέρα πέθαινες, δεν ζήτησες συγγνώμη, εγωιστικά μονολογούσες/ ήταν
κι η ζωή παράξενη, μια γύριζες σπίτι, την άλλη τσακωνόσουν για ένα άθλιο
παγκάκι στην πλατεία/ εκείνη που δεν περνούσες ποτέ παλιότερα, ούτε για
να δεις το πράσινο/ χειμώνιαζε, καλοκαίριαζε, η ίδια βασανιστική
ανησυχία για το αύριο/ τώρα το αύριο δεν περνά, όσο πίνεις το τελευταίο
πλαστικό μπουκάλι με νερό, ότι άφησαν τα περιστέρια ανέπαφο/ και
σκέφτεσαι, αύριο θα περάσει η μέρα; έμαθες να μετράς μέρες τον τελευταίο
καιρό/ κι ήθελες απλά να φεύγουν γρήγορα, λες κι εκεί στο τέλος του
χρόνου θα έφευγε το βάσανο/ σαν ξεκινούσες αξιοπρεπής να δίνεις πάλι ένα
χαμόγελο, μεγάλο πια, για διέξοδο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου