[Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει Γράφω] / Μασμανίδης Ιωάννης

Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει
Γράφω

Ὅσο νὰ χαμηλώσει πιότερο
Τὸ φῶς
Ὅσο φωνὴ νὰ γίνει
Δριμὺς βοριᾶς ἀμίλητος
Πεισματάρης λυγμὸς
Ἐντὸς μου

Κρυφὲς καταπαχτὲς
Οἱ μέρες μου
Δὲν εἶναι ποτὲ
Πλούσιες

Γεμάτες σοβάδες
Βογγοῦν μονολογοῦν
Μαυρίζουν τὸν οὐρανὸ

Φλογώνουν ὁλοένα
Τὴν πεῖνα τῆς ψυχῆς

Μὲ
Σιωπηλὰ δάκρυα
Τὸ παγωμένο ζεσταίνουν κορμὶ μου

Ἀστοχημένος ἀπὸ πάντα
Ἀποσκιάζω τὴ λύπη
Στὶς γωνιές τῆς ὕπαρξης

Γιὰ νὰ ζῶ

Τό νοῦ ἀφήνω
Στὶς ἀπαγορεύσεις τῆς βιωμένης ζωῆς μου

Σὲ μιὰ σειρὰ φίλυδρες λεύκες
Σὲ πλέγμα ποθητοῦ μύθου
Ἀναμετρῶ τὰ βήματὰ μου

Γιὰ νὰ ζῶ

Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει
Γράφω
Ἐκχέω ροδόσταγμα
Στὶς ρωγμὲς μου

Μὲ τῶν κρύων ἡμερῶν μου
Πορεύομαι
Τὰ ἀπομεινάρια
Σὲ ἕνα ταξείδι δίχως ἐπιστροφὴ
Στὰ ἐγκατά μου

Ὅταν
λυτρωτικὴ καταφυγὴ
Ἡ ποίηση
Μὲ διαστέλλει
Ἀποτινάζω τὴ λύπη

Τὴν ἐρημιὰ κατακτῶ

Μόνος δὲν εἶμαι
Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει

Γράφω