Ζωή μου από παλιά…
Δυστυχισμένο, καταραμένο
δίχως καρπούς, στείρο
με τα χέρια στους ουρανούς
να θρηνεί μόνιμα
ένα δέντρο διαφορετικό
μα να το αγνοεί,
ξεχωριστό δέντρο
και δεν το ξέρει,
δεν του είπε κανείς,
κανένας,
ποτέ
ότι δέντρο δεν είναι…
Και θλίβεται γυμνό
τ’ άνθη και τους καρπούς
θολά καθώς κοιτάζει
μιας βερικοκιάς, κερασιάς
της μηλιάς, δαμασκηνιάς
μιας πορτοκαλιάς, λεμονιάς
και μέσα του ζηλεύει –
ασχημόδεντρο αυτό
που δέντρο δεν είναι…
Ζωή μου σε είπαν για πάντα…
Τα γυμνά λιγνά κλαδιά του
γεμίζουν κούπες άνθη
ξαφνικά, λευκά
σαν με αίμα ραντισμένα –
ίσως να ‘ναι κι αίμα…
Το άγγιγμα απαγορευτικό
σαν φτηνό φιλί στο στήθος,
κάθε πέταλο πέφτει ευθύς
μαραίνεται στο χώμα
σαν αγάπη με την ώρα…
Γιατί δέντρο δεν είναι
η μανόλια η ψηλή,
το ακριβό λουλούδι
σε μιαν αυλή φτωχή μέσα
ολόρθο για λίγο, στητό
τεράστια άνθη φορτωμένο…
Χαίρεται όσο το θαυμάζεις,
για λίγο έστω μόνο,
όσο ψιθυριστά το πείθεις
το ασχημόδεντρο, ότι άνθος είναι
και ας δύσκολα το πιστεύει…
Ζωή μου… ποτέ…
Μια τρυφερή μανόλια
μεταξωτή, διακριτική
βελούδινη, αρωματισμένη
τόσο ξεχωριστή όσο κι εσύ,
λουλούδι ματωμένο…
Και πόσο λίγη η ζωή σου
με αμφιβολίες, απορίες
πληγωμένη, σκεφτική
είσαι κι εσύ
ψυχή μου ευαίσθητη…
Διαφορετική τόσο,
σε πελάγη και ωκεανούς
με κύματα να ταξιδεύεις…
Ρομαντική σε μιαν εποχή λάθος
όλα να τ’ αμφισβητείς,
να φυλλορροείς σταθερά
αδιάκοπα να ψάχνεις για ταυτότητα
και μιαν επιβεβαίωση
ποια στ’ αλήθεια να είσαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου