Εγώ είμαι ο
μικρός και τόσο ασήμαντος
κάτω απ `το
φως των αστεριών που νύχτα ανοίγω
την αγκαλιά
και κλείνω μέσα μακρινά
φεγγάρια αθέατα χλωμά κόσμους ωραίους.
Ναι είμαι εγώ
που τόσο άτεχνα τη θλίψη μου
την τραγουδώ και
περιπαίζω τις πληγές μου
που τον Θεό
καλώ να `ρθεί να ξαναπαίξουμε
στο χώμα το
παλιό γνωστό παιχνίδι.
Μ` αγάπη
φτιάχνεται η ζωή κι έτσι πορεύεται
κι αν είναι
εύθραυστη η χαρά ούτε με νοιάζει
την ξαναπλάθω
απ` την αρχή στα δυο μου γόνατα
όσες φορές τα
κύματα κι αν έρθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου