Απ’ όλη την τρανή βοή
τις καταχθόνιες ορδές
της μέρας των ανθρώπων αφεθήκαμε
στους τρυφερούς
απάνεμους
της ξαστεριάς τους φλοίσβους
ν’ αναπαυτούμε ως την αυγή
νηφάλιοι αρνηθήκαμε
της μόνωσής μας τη σκευή
σα να μην ήμαστε εμείς
και όμως ήμαστε.
Τους εαυτούς μας ανοιχτά
για λίγο απεκδυθήκαμε και λάβροι
πλανηθήκαμε
να ‘μαστε εμείς περιχαρείς
ως ευτυχείς
πρωτόγνωροι, εμείς
σαν κάποιοι άλλοι
σαν κάποιοι άλλοι που
πολύ
θα θέλαμε να είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου