Η Ιστορία των απογευμάτων ...της Άννας Αφεντουλίδου

Έμενες στον 6ο κι εγώ στον 4ο.

Έλεγαν πως ήμουν παράξενο παιδί αλλά εγώ δεν.

Ήμουν όπως.

Το μόνο που έκανα κρατούσα σημειώσεις σε ένα ημερολόγιο που έλεγαν άνθρωποι δύσκολες ιστορίες.

Σε είχα συναντήσει 2-3 φορές μέσα στο ασανσέρ. Μύριζες καπνό καφέ και ξύρισμα.

Σού έφερα το ημερολόγιο

Κύριε, είπα…είπες άφησέ το,

είπα όχι,

είπες καλά. Και μ’ άφησες να σταθώ δίπλα σου στο γραφείο.

Η οθόνη ανοιχτή έδειχνε άλλους κόσμους. Δίπλα σου βιβλία, εικόνες μουσικές ίσως και ταινίες με άλλες ζωές.

Το ωραίο ήταν το παράθυρο που έδειχνε ύπουλο φθινόπωρο να λέει θα ανοίξουν τα σχολεία σε λίγο Γαμώτο μου.

Κοίταζες με προσοχή τα γραπτά μου αλλά εγώ σου άγγιξα το πόδι με το γόνατο, γιατί έτσι έκανε η Μαντόνα στην ταινία. Άπλωσες το χέρι σου πίσω μου.

Σκέφτηκα ότι αυτή τού έσταζε λιωμένο κερί στην κοιλιά κι εκείνος στέναζε.

Έβαλες τα δάχτυλά σου μέσα, σε εκείνο το σημείο που γράφει Ι love comics.

Πόνεσα αλλά ήταν ωραίο όπως στο κρυφτό που γδέρνεσαι πάνω στον τοίχο

με τράβηξες με δύναμη αλλά εγώ δεν τραβήχτηκα

κάψιμο τσούξιμο ψίθυρος μημηφοβασαι ωραίοθαείναιμη

φωνή καθησυχαστική έβρεχε τον λαιμό μου

θροΐσματα φερμουάρ πατζούρια σεντόνια

όταν ένιωσα ζεστό πολύ υγρό να κυλάει στα πόδια μου

έλεγα τα λευκά μου σανδάλια πώς θα καθαρίσω να μη με

αλλά

ξέρω ότι

κάθε απόγευμα θα είμαι εκεί

έχω καιρό μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία

ξέρεις ότι

δεν θα προλάβεις ποτέ

να μού τα μάθεις όλα