Τώρα τα μάγια μου χαθήκαν
κι η δύναμή μου λιγοστεύει:
οι στίχοι απ’ το ’να αυτί σας μπήκαν
κι απ’ τ’ άλλο βγήκανε… Κοντεύει
η ώρα μου πια να μπαρκάρω
και σας ζητώ βουβά τη χάρη:
καμπίνα αφήστε με να πάρω
ή έστω κλείστε με στ’ αμπάρι.
Πόντος, ουράνια, όλα μελάνι
κι ίσως θα πλέουμε για χρόνια…
Όμως θα λάμψουν στο λιμάνι
δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια.
Δέκα χρονάκια ζω στην Ύδρα,
γέννημα-θρέμμα Λαρισαίος.
Τώρα τουμπάρισε η κλεψύδρα –
κι αφού ξεπλήρωσα το χρέος
θα πρέπει τα δεσμά να λύσει,
που με κρατούν, τ’ αβρό σας χέρι.
(Πετά ολοένα προς τη δύση
ο Άριελ, μαύρο περιστέρι…)
Δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια
θα μας προσμένουν στο λιμάνι –
κι όλοι θα πούνε: «σαν τα χιόνια»…
Το πλοίο κύκλο θα ’χει κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου