οι ποιητές / Κώστας Ψαράκης

έχει παρατηρηθεί πως κάποιοι ποιητές γράφουν ,όπως πετά μια γυναίκα μεθυσμένη τα ρούχα της ,ή όπως τον απελπισμένο υπαλληλάκο που ξεσπά στο συμβούλιο της εταιρείας με μια αίσθηση -οτι θέλει ας γίνει-

και ειναι και άλλοι που ακίζονται σαν τις κοπελιές που λένε δυό λέξεις και κοιτάζουν τον καθρέφτη .Χαμένοι στην εικόνα τους ,μεθυσμένοι από την ικανοποίηση που τους προσφέρει η ίδια τους η φωνή, νάρκισσοι , θεωρώντας, πάντα σε πρώτο πρόσωπο, τις ασήμαντες μεταβολές των συναισθημάτων τους και τα περιστατικά της ζωής τους υψηλή ποίηση .

Κι άλλοι πάλι μιλούν όπως οι χωριάτες όταν συναντούν τον Κύριο Νομάρχη , ή όταν τους δείχνει η τηλεόραση , ως εαν η ποίηση να ειναι μια άλλη γλώσσα που την μιλάμε στις εορτές και όταν φοράμε τα καλά μας ρούχα.

κι όλοι ετούτοι μου ειναι συμπαθείς στην αθωότητά τους .

Που δεν ειναι κάτι άλλο από την ανάμνηση του μικρού παιδιού , που έλεγε τα ασήμαντα λογάκια του και η ομήγυρη πανηγύριζε...

άλλωστε και γώ , κάτι απ όλα αυτά ειμαι .....

( ειναι βέβαια και κάποιοι πονηροί μαστόροι που στήνουν ενα περίφημο στην όψη τραπέζι με αστακούς και καραβίδες και όστρακα και ανανάδες και φρούτα εξωτικά , που ειναι οι αστακοί τους και οι καραβίδες τους άδειες από μέσα , μόνο όστρακο, κι οι ανανάδες κούφιοι ή ολότελα πλαστικοί .
Και την έχουν μαθει καλά αυτή την τέχνη ,όπως μαθαίνει καλά κάποιος μια τέχνη που έχει ανταπόκριση )

κι αυτοί δεν μου ειναι συμπαθείς αλλά τέλος πάντων....

κι όμως
Στα μεγάλα βάθη,στο ανοικτό πέλαγος - στα σκοτεινά νερά- μας περιμένει μάταια αλλά υπομονετικά ο κίνδυνος και η συγκίνηση η μεγάλη .
Εκει μας περιμένει το απέραντο και το ελάχιστο, το αιώνιο και το στιγμιαίο,εκεί οι δύνες του χρόνου και τα σκοτεινά βάθη με τους κρυφούς ήλιους. Εκεί τα κήτη τα τρομακτικά και τα πανέμορφα,το ασήμαντο της ύπαρξής μας και η τεράστια σημασία της, το τυχαίο και οι αιώνιοι νόμοι ,ο κίνδυνος και η συγκίνηση η μεγάλη .
Και όμως εμείς , παραδομένοι , στην ασφάλεια της παραλίας και της θορυβώδους αγέλης,με τα εύκολα κατορθώματα και τις μεγάλες φωνές .
Δεν ειναι μόνο το δηλητήριο του εύκολου θαυμασμού για τα ασήμαντα κατορθώματά μας ,δεν ειναι μόνο η ασφάλεια της κοντινής ξηράς , δεν είναι μόνο ο φόβος των σκοτεινών νερών που μας κρατά στις πολύβουες ακρογιαλιές ,ουτε καν ο έρωτας του ασήμαντου εαυτού μας .
Είναι που φανταζόμαστε ότι είμαστε δήθεν εκεί ,όπου ή όλα ή τίποτα είναι ο νόμος του.
Και θα χαθεί η ζωή μας στις φλύαρες ακρογιαλιές και στον εύκολο θαυμασμό των ασήμαντων κατορθωμάτων μας , κάτι πεταλίδες, κανένας γύλος .....
και βαθιά , να μας περιμένει μάταια ο δράκος που εμπαίζει την θάλασσα κι ο ουρανός που εκτείνεται ωσεί δέρριν .
Κι όμως ο θαλάσσιος άνεμος και τα κύματα φέρνουν καμιά φορά ,σαν θαλάσσια ξύλα ,τα λόγια του μεγάλου βάθους που επιπόλαια θαυμάζομε ...

και βαθιά στην τρομακτική ομορφιά της ερημίας του ανοικτού πελάγους , να μας περιμένει μάταια το Ολον ή το Τίποτα.