τ ανηφόρι της τραβά,
Ο άνεμος γίνεται φίλος, κάματος ζωής,
που την γη του την πονά,
Περήφανα κυπαρίσσια οι στιγμές μας,
που μέσα τους κουρνιάζουνε πουλιά,
Αναθαρρείς στον ήλιο της, μα και στον ίσκιο της,
που σε κρατάει συντροφιά.
Σκαλώνεις στις πληγές της , να ξαποστάσεις ,
να πιεις νερό,
Βρίσκεις την θέληση , την αντοχή της,
σε ένα μεγαλόπρεπο μπορώ.
Ελλάδα, γη ,κι αγέρας, και μια θάλασσα να σε χαρώ
Μια ευλογία, που μ έμαθες την ζωή μου να την ζω.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου