Το άδειο σπίτι, που δεσπόζουμε εμείς,
σαν να ΄μαστε αράχνες.
φτάνουμε απρόσιτοι
κι οι αγκαλιές μας είναι τώρα γκρεμοί
τα βράχια που πέφτουν
χάδια μας.
που τα νιώθουν να έρχονται.
Τρέμουν.
Αυτό που δεν γνωρίζεται.
Αυτό που καμιά συντριβή
δεν θα ονόμαζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου