που έχω ανθίσει μόνο για σένα.
Είμαι μια δροσιά
άρωμα βροχής νοσταλγικό…
Έντονη η φλόγα του έρωτα
κατοικεί μέσα μου,
Εσύ που είσαι αλήτισσα ψυχή μου;
Ματώνει η καρδιά μου,
στάζουν τα δάκρυά μου…
πίνω καφέ με την μοναξιά μου.
Κέντρισμα ζήλειας αναπάντεχο,
η καρδιά αναπηδά από λαχτάρα..
Μαύρο , γκρίζο, πορφυρό
μυριάδες χρώματα
αντανακλουν στον ουρανό
σαν όνειρο ενός ζωγράφου
ελπιδοφόρας έξαψης….
Σκέψου πως είμαι η ωραία αχτίδα
στο γραπτό των άδειων σου σελίδων
κι ο πολύτιμος σου πίνακας!
Είναι τόσα αυτά κι άλλα τόσα
που θέλω να σου πω…
Ανάσα της ζωής μου βαθιά
κάθε πρωί φωνάζω τ’ όνομα σου
σε βλέπω παντού, αλλά δεν είσαι.
Στου ονείρου μου τη ζάλη
μιλάω με τον άνεμο και τον ήλιο!
Πάντα αργεί η διάθεσή σου
η αναμονή μαρτύριο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου