Τα χαμένα λόγια των ονείρων / Μαγκλάσης Χρήστος (Κνάκαλος)

Κι εσύ τρελέ βοριά

Φτιάξ’ επιτέλους μια χωρίστρα,

εδώ στης γης τα χαμηλά,

να βρει δρόμο το φεγγάρι

να διαβεί ανάμεσα στα αναμαλλιασμένα.

Ξεβγάζει η νύχτα τα σπαρτά

στα τυφλά, στα σκοτεινά,

βροχή με το τουλούμι.

Δραπέτες τα’ αρώματα

της λεβάντας και του δεντρολίβανου,

που να βρει απάγκιο ο χαμένος στη μοναξιά,

να μεθύσει μια τζούρα ανάσα,

πριν ξεθυμάνει αβάφτιστη

η απελπισμένη του κραυγή.

Είναι κι εκείνη η παγωνιά,

που παρεμβάλλεται ανάμεσα

στο θαμπό των αστεριών

και τα χαμένα λόγια των ονείρων.

Συγνώμη διακοπή

ξεκρέμαστη η ελπίδα,

επειγόντως μια αστραπή,

να σκίσει το σκότος σαν λεπίδα.

…………………………………………………

Στο χάος σαν έμεινες μονή,

θες δεν θες, κάνε υπομονή.