Ερημίτης της σιωπής / Κατσιγιάννης Λεόντιος

Η κορυφή του Άθωνα σπαθί

κι ο πόντος κάτω άγρια θάλασσα.

Ανάμεσά τους, ερημίτης της σιωπής·

η φλόγα πύρινη της προσευχής του.

Ακίνητος ο χρόνος του, μια ασάλευτη φυγή,

ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής του.

Πάνω στα βράχια, πεταλίδες και κοχύλια,

το  κύμα περιμένει να του αφήσει.

Ξεροφαγία, λίγα όσπρια, ρακί.

Tι άλλο θέλει ο άνθρωπος να ζήσει;  

   

Με όπλα την υπομονή, την προσευχή,

της σάρκας του αναζητάει την απάρνηση,

κατάδικος σε μια θεία ελευθερία,

όπου περνά τον εαυτό του από δίκη.     

Μέρα και νύχτα πολεμά με το κακό,

σ’ ένα τόπο που μοσχοβολά αγιοσύνη,

με την ευχή τη νοερή: «Κύριε ελέησον»

τον κόσμο δένει με το κομποσκοίνι.     

Σκληρός μα σίγουρος ο δρόμος του

κι ας φαίνεται απόκοσμος, δεν είναι.

Μια επανάσταση του νου και της καρδιάς,

πορεία μιας  ατομικής θυσίας.

Για όλους μας διεκδικεί ένα προνόμιο.

Είν’  το προνόμιο της αθανασίας.   

     

Τραβάει τον δικό του Γολγοθά.

Ένας μικρός Χριστός εσταυρωμένος.

Ο πόνος, που το τέλειωμα

τον βρίσκει πάνω στο σταυρό,

μόνο εκεί ποτέ δεν πάει χαμένος.