ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΟΥΝ ΤΑ ΡΙΖΑ ……………...... του ΠΕΤΡΟ Β. ΚΟΥΡΤΗ

Αναστενάζουν τα Ριζά
Δίβρη και Λεσινίτσα
Αγιαντριάς και Μάλτσιανη
Κι δόλια η Τσερκοβίτσα.

Βρυχιέται η Αραβουνά
Ο Σεντενίκος κλαίει
Το Διβροβούνι δε βαστά
Τα δάκρυα και λέει:

Ρημάξανε κι οι εκκλησιές
Χρόνια να δουν λιβάνι
Ενώ οι καμπάνες τους χτυπούν
Όταν κανείς πεθάνει.

Σαν σουρουπώνει η βραδιά
Και το σκοτάδι απλώνει
Μόνη φωνή στη ερημιά
Είν' η κραυγή του γκιώνη.

Μαζί θρηνούν την ερημιά
Μουργκάνα και Μαλίνα!
Κι ανατριχιάζει η νέα γένια
Στην Πάτρα, στην Αθήνα.

Ω, σεις παιδιά απ’ τα Ριζά
Του Βούρκου ξακουσμένα
Έως πότε θα τ’ αφήσετε
Τα σπίτια σας κλεισμένα;!

Πουν' οι δικές σου καλλονές
Ω, Δρόπολη ξακουσμένη
Μα πώς αντέχεις χωρίς αυτές
Γλυκιά μας ζηλεμένη...;

Γυρίστε ω, λεβέντες μας
Κι οι πέτρες σας ζητούνε
Κρίμα δεν είν' τον τόπο μας
Ξένοι να τον χαρούνε...;!