καταχωρημένα υπό τύπου ποιήματος
Δημήτριος Γκόγκας
α.
Οι μέρες περνούν,
σβήνουν, η μία, η άλλη.
Στο στρατόπεδο
οι σκλάβοι πλησιάζουμε ολοένα
ο ένας τον άλλον.
Δε θυμούμαστε ονόματα συναμεταξύ μας,
μήτε νούμερα.
Μα είναι η καρδιά.
Ζυμώνεται με το ίδιο αίσθημα
κι απ' τα ίδια χέρια.
Λαχταρούμε τα ίδια πράγματα,
υποφέρνουμε τις ίδιες πίκρες.
Η ζωή δε φκιάνει ποτές ίδια τα μούτρα των ανθρώπων,
μετανιώνει,
πολεμά να ταχτοποιήσει τη διαφορά αλλιώς.
β.
Τις μέρες δουλεύουμε σκληρά.
Δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψεις.
Τίποτα
περαστικά καστροπούλια
φεύγουν κυνηγημένα σαν αστραπή.
Σα βραδιάσει, πάλι τα ίδια.
Το μυαλό, αν έχει ουσίες,
τις χύνει στα τυραγνισμένα κορμιά,
στα κόκαλα και στις φλέβες,
να τονωθεί το αίμα γιατί έχασε δυνάμεις.
Έτσι οι σκέψεις απορροφιούνται — για να υπάρχει μεδούλι και αίμα.
γ.
Ολένα τ' αχνάρια του κόσμου ξεμακραίνουν και σβήνουν.
Κάποτε δε θα θυμόμαστε πια.
Α, σίγουραθα 'ρθει κι αυτό. Ας έρθει!
Τότες πια δε θα μένει
παρά μονάχα η σκοτεινή αγάπη για τη ζωή.
Θα υπάρχουμε επειδή θα υπάρχει.
Τίποτα άλλο δε θα θυμίζει πως δεν είμαστε μες στους νεκρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου