Δι ευχών
Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα
Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ’ τη ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
=================================
έλα νιότη μου πέρνα
Έρωτα
Με τον έρωτα
Τι με πολεμάς
Στις σπηλιές του Αχέροντα
Ζωντανή με πας
Μ’ ένα τόξο αλάθητο
Στα σημάδια με χτυπάς
Κι ό,τι κρύβεται αμάθητο
Σκύβεις κι αγαπάς
Που δεν το ορίζω πια
Έλα νιότη μου πέρνα
Δεν μπορώ
Βρες τραγούδια λατέρνα
Για χορό
Κι άμα ανάψουν τα στέρνα
Και χαρώ
Να του έρωτα η στέρνα
Για νερό
Έρωτα
Με τον έρωτα
Στα δίχτυα
Της ματιάς μου τ’ αγέρωχα
Ήρθες και ζητάς
Να τα δάκρυα που έδινα
Για το φως το αληθινό
Στο σκοτάδι όταν ξέδινα
άξια να φανώ
Στη πιο χλωμή φωτιά
===============================
η δικιά μας ψυχή
Ιταλοί Κορσικανοί
Πορτογάλοι κι Ισπανοί
Στον υπόγειο
Τραγουδάνε
Μήπως φτάνει
Στην Μεσόγειο
Η φωνή
Ζωντανή
Φύγανε παιδάκια στην Αμέρικα
Χέρια γκαρσόνια μαγέρικα
Κι ήρθε απόψε η νυχτιά
Και τους άναψε
Ποιας νοσταλγίας φωτιά
Θάλασσά μου
Κουρασμένοι είναι πια
Οι πολιτισμοί
Που σε γεννήσαν
Έτσι λένε ετούτοι οι ξένοι
Μα η Μεσόγειος κι αν πνιγεί
Θα `ναι η γη
=============================
η πατρίδα (Λίνα Νικολακοπούλου + Χάρις Αλεξίου)
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού `διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί
==============================
Μάγισσα
Μ’ έλεγαν μάγισσα
που καρδιές ράγισα
χόρευα κι άργησα
κάθε αρχή κατάργησα
Στο λαιμό το φιλί
και στο νου το δάκρυ μου
πολεμώ κι οι πολλοί
πολεμούν την άκρη μου
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
Μεθυσμένο φιλί
στο λαιμό το δάκρυ μου
πολεμώ κι οι πολλοί
πολεμούν την άκρη μου
Μ’ έλεγαν μάγισσα
ποιες καρδιές ναυάγησα,
ρώταγα κι άργησα,
μια ζωή νοστάλγησα
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
Η ζωή μου η τρελή,
μια φωτιά, μια μάγισσα
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
===================================
να ζήσω ή να πεθάνω
Δεν έχει απόψε η γη φεγγάρι
να βγούνε οι μοναξιές ζευγάρι
να πιάσουν της καρδιάς τ’ αγρίμι
κάτω απ’ της ξαστεριάς τ’ ασήμι
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
Να ζήσω ή να πεθάνω
Σ’ ένα flamenco απάνω
μάτια μου
σαν τρελή φωτιά
που διψάει για μια μαύρη ματιά
Να ζήσω ή να πεθάνω
μ’ ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν’ απογειωθώ
κι απ’ τη γη
με το φως να ενωθώ
Δεν έχει απόψε η γη κρεβάτια
για κείνους που κοιτούν στα μάτια
κι αν τους ρωτήσεις λένε, ίσως
κάποια μου αγάπη να’ ταν μίσος
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή
πες το κι άρχισε ουρανέ μου μια βροχή.
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
Να ζήσω ή να πεθάνω
μ’ ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν’ απογειωθώ
κι απ’ τη γη
με το φως να ενωθώ
===============================
Συναυλία
Δώσ’ μου ένα τσιγάρο
Να σταθώ να πάρω εισιτήριο
Δίπλα στα ζευγάρια
Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο
Ίδια είν’ η χαρά
Όπως μια φορά
Δεν υπάρχει άλλο
Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα
Να `μαι εγώ με σένα
Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα
Θέλω να στο πω
Πόσο σ’ αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί
Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
Αλλά μας έμεινε η ροκιά
Σ’ έβλεπα απ’ το πλάι
Κι έλεγα γελάει και σήμερα
Τ’ άγρια ξεγελάει
Που `ρθανε να διώξουν τα ήμερα
Θέλω να στο πω(σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ)
Και θα στο χρωστάω
Που ό,τι μου ζητάς
Είναι έρωτας
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί
======================================
τα καρέλια
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ’ ενοχλεί που `χα γίνει σκιά σου
τότε που η δική μου ευτυχία
ήταν η δικιά σου δυστυχία
κι απ’ το ριγμένο μαντήλι
που `χα στα μαλλιά.
Με έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
φίλοι απ’ τη δουλειά
με έκριναν παλιά τα δυο σου χείλη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
που `χω φέρει εδώ
θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάσαι... Θυμάσαι...
================================
τα πέδιλα
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
περπατούσα μια φορά
δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά
Ο πατέρας μου είχε άστρα
και σιρίτια αστραφτερά
μα εμένα μου `λειπε η χαρά
κι είχα μια θάλασσα στο νου
τ’ όνειρο χάλασα ποιανού
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
που τους κόπηκε η κλωστή
βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή
Μ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστρα
που απ’ τη γη είχε χωριστεί
γέλια και δάκρυα χιαστί
κι είχα μια θάλασσα για φως
μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός
Με τ’ άσπρα πέδιλα
πατάω τα βέβηλα
τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών
σε δρόμους άφατους
κι απ’ την αγκράφα τους
σκύβω και λύνω το παρόν
Κι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες κι είναι βότσαλο η ψυχή
=====================
φθινόπωρο
Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει
όταν θ’ αποδημούνε τα πουλιά
θα φτάνει ένα αεράκι ν’ αποδείξει
τι είναι μια αγκαλιά
Θα `ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
θα `σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί
Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν
Καθώς κοιτώ να παίζεις με το κύμα
να μου φοράς κοχύλια στα μαλλιά
νιώθω πως δεν αργεί το πρώτο βήμα
που σε πάει μακριά σ’ άλλη αγκαλιά
Αύγουστος μήνας θα λέει η φωτογραφία
μα ο Δεκέμβρης θα `ναι στην ψυχή
και μένα που με λένε απλώς Μαρία
θα φτιάχνω μια ιστορία από την αρχή
Δεν υπάρχουν σύνορα μην πεις
Το δελφίνι το `πε στις ακτές
κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές
το `πε και στο κύμα χάθηκε
όποιος μένει πίσω – πάει, ξεχάστηκε
Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν
Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα
Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ’ τη ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
=================================
έλα νιότη μου πέρνα
Έρωτα
Με τον έρωτα
Τι με πολεμάς
Στις σπηλιές του Αχέροντα
Ζωντανή με πας
Μ’ ένα τόξο αλάθητο
Στα σημάδια με χτυπάς
Κι ό,τι κρύβεται αμάθητο
Σκύβεις κι αγαπάς
Που δεν το ορίζω πια
Έλα νιότη μου πέρνα
Δεν μπορώ
Βρες τραγούδια λατέρνα
Για χορό
Κι άμα ανάψουν τα στέρνα
Και χαρώ
Να του έρωτα η στέρνα
Για νερό
Έρωτα
Με τον έρωτα
Στα δίχτυα
Της ματιάς μου τ’ αγέρωχα
Ήρθες και ζητάς
Να τα δάκρυα που έδινα
Για το φως το αληθινό
Στο σκοτάδι όταν ξέδινα
άξια να φανώ
Στη πιο χλωμή φωτιά
===============================
η δικιά μας ψυχή
Ιταλοί Κορσικανοί
Πορτογάλοι κι Ισπανοί
Στον υπόγειο
Τραγουδάνε
Μήπως φτάνει
Στην Μεσόγειο
Η φωνή
Ζωντανή
Φύγανε παιδάκια στην Αμέρικα
Χέρια γκαρσόνια μαγέρικα
Κι ήρθε απόψε η νυχτιά
Και τους άναψε
Ποιας νοσταλγίας φωτιά
Θάλασσά μου
Κουρασμένοι είναι πια
Οι πολιτισμοί
Που σε γεννήσαν
Έτσι λένε ετούτοι οι ξένοι
Μα η Μεσόγειος κι αν πνιγεί
Θα `ναι η γη
=============================
η πατρίδα (Λίνα Νικολακοπούλου + Χάρις Αλεξίου)
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού `διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί
==============================
Μάγισσα
Μ’ έλεγαν μάγισσα
που καρδιές ράγισα
χόρευα κι άργησα
κάθε αρχή κατάργησα
Στο λαιμό το φιλί
και στο νου το δάκρυ μου
πολεμώ κι οι πολλοί
πολεμούν την άκρη μου
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
Μεθυσμένο φιλί
στο λαιμό το δάκρυ μου
πολεμώ κι οι πολλοί
πολεμούν την άκρη μου
Μ’ έλεγαν μάγισσα
ποιες καρδιές ναυάγησα,
ρώταγα κι άργησα,
μια ζωή νοστάλγησα
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
Η ζωή μου η τρελή,
μια φωτιά, μια μάγισσα
Πες μου εσύ
να φύγω να ζήσω ή να χαθώ
ποιο κρασί
στο χώμα να στάξω
για να κοιμηθώ
===================================
να ζήσω ή να πεθάνω
Δεν έχει απόψε η γη φεγγάρι
να βγούνε οι μοναξιές ζευγάρι
να πιάσουν της καρδιάς τ’ αγρίμι
κάτω απ’ της ξαστεριάς τ’ ασήμι
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
Να ζήσω ή να πεθάνω
Σ’ ένα flamenco απάνω
μάτια μου
σαν τρελή φωτιά
που διψάει για μια μαύρη ματιά
Να ζήσω ή να πεθάνω
μ’ ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν’ απογειωθώ
κι απ’ τη γη
με το φως να ενωθώ
Δεν έχει απόψε η γη κρεβάτια
για κείνους που κοιτούν στα μάτια
κι αν τους ρωτήσεις λένε, ίσως
κάποια μου αγάπη να’ ταν μίσος
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή
πες το κι άρχισε ουρανέ μου μια βροχή.
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
Να ζήσω ή να πεθάνω
μ’ ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν’ απογειωθώ
κι απ’ τη γη
με το φως να ενωθώ
===============================
Συναυλία
Δώσ’ μου ένα τσιγάρο
Να σταθώ να πάρω εισιτήριο
Δίπλα στα ζευγάρια
Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο
Ίδια είν’ η χαρά
Όπως μια φορά
Δεν υπάρχει άλλο
Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα
Να `μαι εγώ με σένα
Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα
Θέλω να στο πω
Πόσο σ’ αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί
Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
Αλλά μας έμεινε η ροκιά
Σ’ έβλεπα απ’ το πλάι
Κι έλεγα γελάει και σήμερα
Τ’ άγρια ξεγελάει
Που `ρθανε να διώξουν τα ήμερα
Θέλω να στο πω(σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ)
Και θα στο χρωστάω
Που ό,τι μου ζητάς
Είναι έρωτας
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί
======================================
τα καρέλια
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ’ ενοχλεί που `χα γίνει σκιά σου
τότε που η δική μου ευτυχία
ήταν η δικιά σου δυστυχία
κι απ’ το ριγμένο μαντήλι
που `χα στα μαλλιά.
Με έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
φίλοι απ’ τη δουλειά
με έκριναν παλιά τα δυο σου χείλη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
που `χω φέρει εδώ
θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη.
Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.
Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Θυμάσαι... Θυμάσαι...
================================
τα πέδιλα
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
περπατούσα μια φορά
δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά
Ο πατέρας μου είχε άστρα
και σιρίτια αστραφτερά
μα εμένα μου `λειπε η χαρά
κι είχα μια θάλασσα στο νου
τ’ όνειρο χάλασα ποιανού
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
που τους κόπηκε η κλωστή
βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή
Μ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστρα
που απ’ τη γη είχε χωριστεί
γέλια και δάκρυα χιαστί
κι είχα μια θάλασσα για φως
μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός
Με τ’ άσπρα πέδιλα
πατάω τα βέβηλα
τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών
σε δρόμους άφατους
κι απ’ την αγκράφα τους
σκύβω και λύνω το παρόν
Κι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες κι είναι βότσαλο η ψυχή
=====================
φθινόπωρο
Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει
όταν θ’ αποδημούνε τα πουλιά
θα φτάνει ένα αεράκι ν’ αποδείξει
τι είναι μια αγκαλιά
Θα `ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
θα `σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί
Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν
Καθώς κοιτώ να παίζεις με το κύμα
να μου φοράς κοχύλια στα μαλλιά
νιώθω πως δεν αργεί το πρώτο βήμα
που σε πάει μακριά σ’ άλλη αγκαλιά
Αύγουστος μήνας θα λέει η φωτογραφία
μα ο Δεκέμβρης θα `ναι στην ψυχή
και μένα που με λένε απλώς Μαρία
θα φτιάχνω μια ιστορία από την αρχή
Δεν υπάρχουν σύνορα μην πεις
Το δελφίνι το `πε στις ακτές
κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές
το `πε και στο κύμα χάθηκε
όποιος μένει πίσω – πάει, ξεχάστηκε
Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου