Ακροβατεί η ψυχή μου... πάνω σε σημεία στίξης…
ώρες ώρες αυτό το κόμμα….
γίνεται δρεπάνι...
και με θερίζει...
μια παρένθεση …
μου περιορίζει το όνειρο…
κάποια αποσιωπητικά με κάνουν να διστάζω …
ένα θαυμαστικό καρφώνεται στη καρδιά μου…
μια παύλα δε μ αφήνει πια να μιλήσω…
μια αγκύλη με απομονώνει ….
Κι ένα ερωτηματικό … συνεχίζει να κρατάει το σχοινί
τεντωμένο …
Μα επιτέλους που είναι αυτή η τελεία …
Ποτέ δε μ’ άρεσε αλήθεια να γίνω ακροβάτης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου