Και τι σοι έλειπεν, Αδάμ, εντός του παραδείσου;
Ανθών δεν είχες τάπητα και στέγην νεφελών χρυσών;
Εις δρόσον μη δεν σ’ έλουεν ο γλυκύς ζέφυρος φυσών,
κι η αηδών δεν σ’ έψαλλεν: «Εγώ φρουρώ· κοιμήσου».
Δεν σ’ ήκουε προστάζοντα έρπων ο λέων των δασών,
o αετός των ουρανών, ο δράκων της αβύσσου;
Kι εξαίφνης, στηριζόμενον εις σε, οι οφθαλμοί σου
βλέμμα δεν είδαν, άβυσσον φωτός, και ην το βλέμμα σον;
Δεν σ’ έφθανε του βλέμματος του πανεράστου η τρυφή;
δεν σ’ ήρκει να σε προσκυνούν μονάρχην των τα όντα·
την απληστόν σου όρεξιν άλλη εκέντησε τροφή.
Είδες πως μήλον πάγκαλον μηλέα έφερε χρυσή,
και επ’ αυτό εκίνησας τον λαίμαργον οδόντα.
Αλλ’ έξω τώρα των πυλών οδύρεται, και πταίεις συ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου