Το ωραίο νησί που ο πόθος σου με ανάβει,
φαντάζομαι πως φεύγει κι αρμενίζει·
σαν πλώρες στον αφρό σκιρτούνε οι κάβοι
στων δέντρων τους ιστούς ο αγέρας τρίζει.
Το δρόμο που ξεκίνησε δεν παύει,
κι αν ούτε πάει εμπρός ούτε ποδίζει,
μα πάντα σαν ορθόπλωρο καράβι
δίχως εμέ του Αιγαίου το κύμα σχίζει.
Δίχως εμέ! Και μέσα τη χαρά μου
σα νύφη από τα στέφανα του γάμου
πήρε το πλοίο και πάει και δε γυρνά,
ενώ απ’ το βράχο, που έρημο και μόνο
μ’ έριξε η μοίρα, βλέπω να περνά
και μ’ άκρη απελπισία τα χέρια απλώνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου