ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ
Όταν ήρθες ήσουνα σαν το κόκκινο κρασί και το μέλι
Κι η γεύση σου φλόγιζε με τη γλύκα της το στόμα μου.
Τώρα είσαι σαν το πρωινό ψωμί,
Τραγανό κι ευχάριστο.
Χόρτασα πια τη γεύση σου· με δυσκολία σε δοκιμάζω·
Μ’ έχεις όμως θρέψει καλά.
ΟΠΑΛΙ
Είσαι ο πάγος κι η φωτιά
Τ’ άγγιγμά σου φλογίζει τα χέρια μου όπως το χιόνι...
Όταν είμαι κοντά σου
Η καρδιά μου γίνεται μια παγωμένη λιμνούλα
Που λάμπει από σκιρτήματα πυρσών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου