Απέραντη θάλασσα

Απέραντη θάλασσα των παιδικών ονείρων
απροσμέτρητη ζωή με τα χίλια χρώματα
που δεν ξέρεις από Μπιάφρες εσύ
κι από παιδιά σκασμένα πλάι σε σκουπίδια
μήτε από Βιετνάμ και Λάος και Καμπότζες
και βρώμικους πολέμους στις ζούγκλες της Ανατολής
μήτε από Σουδάν, και Κόσοβα, και Αφγανιστάν, και Πακιστάν
πνιγμένα στην απελπισία και το αίμα
μήτε από επαναστάσεις και δημοκρατίες και δικτατορίες
κι ανθρώπινα πάθη ανεβασμένα ως τον ουρανό
κι άλλα εξευτελισμένα να κολυμπούν στη λάσπη,
απέραντη ομορφιά του κόσμου
που κάποτε τ’ ακατάληπτά σου μηνύματα
γινόνταν στραφταλιστές πεταλούδες απ’ τον ήλιο
κι ερχόνταν κι έμπαιναν στα τρυφερά μου στήθια
μεθώντας-με με τη μαγεία σου,
σε κοιτάζω
τώρα που τα χρόνια μού άσπρισαν πια τα μαλλιά
έχεις πάντα στο πρόσωπο εκείνα τ’ άπειρα χρώματα
παίζεις πάντα με τ’ αγριεμένα σου κύματα
ή με τ’ άλλα, τα μικρά κι ανήξερα στις αμμουδιές
και δε λες τίποτα
μήτε για το χρόνο που κυλά πάνω σου χωρίς να σ’ αγγίζει
μήτε για το βάθος τ’ ουρανού που καθρεφτίζεται μέσα σου
κι όμως δε σε πονεί
μήτε για τους παλιούς σου φίλους σαν εμένα
που κάποτε ήρθαν κι ακούμπησαν τα δάκρυά τους

πλάι στα βράχια σου

μου μοιάζεις σαν να φεύγεις
σαν να με προσπερνάς
σέρνοντας πίσω σου την επιστήμη της αδιαφορίας σου
κι αφήνοντάς-με ξεγελασμένο στα πικρά ακρογιάλια σου
να μετρώ νικημένος τις προδομένες μου αυταπάτες.