“… Κι ο Μάης λάγνος βασιλιάς με το Φεγγάρι πλέκει
παθητικές κι αχόρταγες αγάπες μεθυσμένες
απ’ τ’ ασώπαστα πουλιά κι από τα περιγιάλια
τα θρακικά, τα μουσικά και ακοίμητα, που ο γήλιος
ο ανατολίτικος αδρύς να ζει και να πυρώνει.
Παθητικές κι αχόρταγες αγάπες μεθυσμένες,
απ’ τα παναρμονικά κομμάτια που του παίζουν
του γαυρασμένου βασιλιά του Μάη για ν’ απολάψη
το πάθος του με τ’ όμορφο παιδόπουλο Φεγγάρι,
τα μαστιχόδεντρα, οι μυρτιές, οι κουμαριές, τα βάτα,
και τα πρινάρια κ’ οι αγριλιές και τα κρουστά τα πεύκα,
που χάιδεμα ειν’ η σκέπη τους και μπάλσαμο η πνοή τους
κι ό, τι χλωρό σιγολαλά, φουντώνει, ισκιώνει, σειέται.
Κι ανάμεσα στα πράσινα τα γλυκοφιλημένα
της αύρας που του λιοπυριού μερεύει την αψάδα,
να η Πρώτη! Να ο ξερόβραχος, και σάμπως ποτισμένος
από το αίμα μιας πληγής που που στάει, δεν κλει από χρόνια…”
(Κ. Παλαμάς, Η φλογέρα του βασιλιά Β’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου