"Πόσο να διαρκέσει, ένα δηλητήριο;/ λίγες σταγόνες εκτόνωσης, μιας
κατάστασης/ και μετά ατέλειωτη σιωπή/ επίφοβος ο δρόμος, της παράδοσης/
σε ένα χάος και μια φάρσα/ στης ζωής, το αδιέξοδο/ ίσως η σκληρότητα
μεταφράζεται, σε μελαγχολία/ ίσως δεν ξέρω, δεν έζησα τα άκρα/ εκεί
πάντα ταξιδεύουν ή συναντιούνται/ φιλιά, αγάπες, πάθη, πόνος/ όμως μια
μουσική, πάντα χαριεντίζεται/ με κάποιο χρόνο, από τους χαμένους/ ότι
κάθε μέρα πετάμε, για να κερδίσουμε/ χρήματα, απάτες, θέσεις,
κατορθώματα/ στρατόπεδα, κάναμε τον κόσμο μας/ με φτηνές αυταπάτες/
φρουροί, οι συνήθειες μας/ όσες δεν αγνοούν, την καθοδήγηση/ κι
επιμένουν στην ίδια πορεία/ φραγμός, το συρματόπλεγμα/ εκείνο, που
στέκει μαρτυρικά/ πλεγμένο δίπλα μας/ μα σε κάθε στάση, σε κάθε
απόγνωση/ μας καλεί στο τέλος/ λες και χαρήκαμε ποτέ/ την αρχή ή τα
ενδιάμεσα/ μια κατάρα, επιπόλαια δοσμένη στις ανάγκες μας/ για να
ξεγελάμε, ότι δήθεν αλλάξαμε κάτι/ ενώ το σκοτώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου