Ποιήματα στιγμής, ποιήματα ζωής, ανεμοπορίες καρδιάς....της Ιωάννας Α. Αγγελή

"… μέσα από τις Ανεμοπορίες καρδιάς γίνεται μια προσπάθεια ο έρωτας να αναβιωθεί και να ταξιδέψει από το ευκταίο όνειρο στην πραγματικότητα ως έννοια, ως ιδέα και ως αξία πνευματικής ανάτασης και ηθικής διάπλασης… ο έρωτας παρουσιάζεται ως πολυσχιδής και πολυδιάστατη έννοια και αξία –ως πάθος, ως πόθος, ως προσδοκία, ως πίστη, ως αφοσίωση, ως ανατροπή, ως υπέρβαση..." (απόσπασμα από τον λόγο της συγγραφέως στην παρουσίαση του βιβλίου της στις 2 Απριλίου 2015 στο χώρο των εκδόσεων Όστρια)

…για την καρδιά μου…

...να πνίγομαι μέσα στο θόρυβο των υπερφίαλων φωνών

και να ηττώμαι σε κάθε αιφνίδια επίθεση κενοδοξίας.

Τα μύχια μου να ξεριζώνονται από τους αήθεις ανέμους της αλαζονείας

και η καρδιά μου να πάλλεται άρρυθμα

μπρος την αρρώστια των άκαμπτων λόγων.

Ανερυθρίαστα να εισβάλλουν στα σπλάχνα μου αρνησίθεοι κλυδωνισμοί,

σαν Άρπυιες του παρελθόντος να ματώνουν τις ποθητές λαχτάρες μου.

Τα μάτια μου να χειμαρρίζουν δάκρυα και ευθύς να στερεύουν

απ’ τ’ αλάφιασμα των μικρών και στενών περασμάτων...

...και κάθε φορά που θρυμματίζομαι να ’ρχεσαι εσύ,

γοργά με την αέρινη κι ανάλαφρη περπατησιά σου,

ν’ απλώνεις σθεναρά το χέρι σου να με τραβήξεις ψηλά

σε καθάριους αγέρες, σε διάφανα νερά.

Να με σώσεις, να μ’ ανεβάσεις ως αγλάισμα μονάκριβο, διαλεχτό,

να μου φοράς στα μπερδεμένα μαλλιά μου άνθινες κορδέλες

και να με χορεύεις σε αυτοσχέδιο ερωτικό χορό.

Κι όλο να με ταξιδεύεις ψηλά,

σε αγνάντια μονοπάτια, σε καταγάλανα νερά.

Να αροτριούν τα βήματά μας κάθε πέρασμά τους πάνω στα χώματα,

να δένουν αρόδο οι ψυχές μας σε αλαργινά πελάγη

και να μένουν εκεί για λίγο, για πολύ, για μια στιγμή, για πάντα...

Αστείρευτο είναι μου

Πώς να στερέψει ο νους από σένα νε,

πώς να καλάρει η καρδιά τους ανεξέλεγκτους χτύπους της.

Κάθε μου σκέψη Εσύ, κάθε καρδιοχτύπι Εσύ...

Ν’ αφήσω την ψυχή μου να ανεμοπορήσει ξέγνοιαστα

για να καλμάρει, να ξεκουραστεί, να ζυγιάσει τη ζωή με το θάνατο

και στο πρώτο φτεροκόπημα να βάλει πορεία

για το ανενέργητο χρέος της απέναντι
στη μεγαλοσύνη της δικής σου ψυχής.

Κι όταν εκπληρωθεί το χρέος της να ξεκινήσει πάλι

για την επόμενη πτήση στους αιθέρες της καρδιάς σου

για να κυριευτεί από την αυθυπόστατη ύπαρξή σου,

να ζαλιστεί στη σαγήνη των φιλιών σου,

να θυμώσει με την ενοχή του χρόνου,

να οργιστεί με την αλλότρια κτήση των σωμάτων μας

και ξανά να γαληνέψει στο θρόισμα της λαλιάς σου.

Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,

μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,

αρχή σε κάθε προσδοκία, πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης

και πάλι ν’ αρχίζει και πάλι να νοσταλγεί και πάλι να ονειρεύεται,

ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό.

Πώς, λοιπόν, να στερέψω από σένα νε

πώς να ζήσω χωρίς τη ζωή σου,

γλαυκό μου ταξίδι, ευοίωνο όνειρό μου,

είσαι το είναι μου, είμαι το εγώ σου...