της Κωνσταντίνας Ράπτη
Σε μια κλωστή φθαρμένη από το χρόνο…
Κρέμασα πλουμιστά στολίδια να χει χρώμα…
Για να αντέξει η ψυχή το οξυγόνο…
Χρειάζεται ν’ απέχει απ’ το σώμα…
Κι άγγιξα τις σκουριές στα όνειρά μου…
Κι απόθεσα λουλούδια για ν’ ανθίζουν…
Στο αύριο που παν τα βήματα μου….
Φεγγάρι κι ουρανό να αντικρίζουν…
Ξεφύλλισα τις κίτρινες σελίδες…
Βιβλίου που δεν πρόλαβα να γράψω…
Μα πόνεσαν στα δάχτυλα οι ακίδες…
Φωτιά οι θύμησες μου για να κάψω…
Του κόσμου μου τα λάθος ειπωμένα…
Θα υφάνω με το κίτρινο του μίσους…
Να πω με δύο χείλη ματωμένα…
Τ’ ανείπωτα του οργισμένου πλήθους…
Να πάρω ότι έμεινε ατόφιο…
Πυξίδα να το κάνω για καλό μου…
Να το φυλάξω στο ζεστό μου κόρφο…
Ανάσα να γενεί στον πηγαιμό μου…
Μην κλαις πουλί της νιότης μου μοιραίο…
Οι πύλες παραδείσου είναι σιμά σου…
Με της ψυχής τη φλόγα μου θα καίω…
Αυτά που πλήγωσαν τα βήματα σου…
Με μύρια ροδοπέταλα θα στρώσω…
Το μονοπάτι σου για να περάσεις…
Κι ένα πρωί μ’ αιτία θα ενώσω…
Γη κι ουρανό αιώνια να φωλιάσεις….
(1o Βραβείο Α' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού
"Καισάριος Δαπόντες")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου