Πληγές που θρέψαμε.... Μια απόπειρα κριτικής προσέγγισης από τον Ποιητή- Δοκιμιογράφο Αντώνη Περδικούλη, στο Ποιητικό Δημιούργημα της Ρούλας Τριανταφύλλου

           ΜΙΑ  ΑΠΟΠΕΙΡΑ  ΚΡΙΤΙΚΗΣ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ  ΣΤΟ  ΝΕΟ  ΠΟΙΗΤΙΚΟ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ   ΤΗΣ        ΡΟΥΛΑΣ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ  «ΠΛΗΓΕΣ  ΠΟΥ ΘΡΕΨΑΜΕ» ( Διάνυσμα  Εκδ. 2015)

           

                                      Από  τον   Αντώνη    Περδικούλη

                            
    Ο πόνος λαμπροφορεμένος διατρέχει ολόκληρο το σώμα της  ποιητικής οικοδομής της Ρούλας Τριανταφύλλου ( Η ποιήτρια γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας).

Ο θάνατος λές και ασάλευτος βράχος ριζώνει  πεισματικά στον ρέοντα Λόγο της και δυσκολεύεται να αποκολληθεί. Μέσα από πρόσωπα ανθρώπων και δίπλα σε χαώδεις γκρεμνούς τρέχει ασθμαίνοντας η ζωή που περνά. Ένας ανασασμός βαρύς , γέννημα της Μοίρας που έστειλε την Κλωθώ   να  της γράψει τα άγνωστα.... Πένθιμος ασπασμός στην γλυκιά μνήμη, μέσα στην πηχτή σιωπή που επιβάλλεται αστραπηφόρα.

    Η  Λέξη στην γραφή της Ρ.Τ. φέρει στεφάνι ακάνθινο και  αιματώνει το χαρτί. Όπου κι αν την αγγίξεις σε πονά, σε ξεκουφαίνει από κραυγές!!..

« .κραυγή μαρμαρωμένη στη σιωπή …..και ο γαρμπής αμείλικτος…..το τοπίο νεκρή φύση..»

Της ψυχής το  σακί γεμάτο και βαρύ, προδρομίζει το αγγελόκρουσμα:

«..μη με πονάς άλλο καρδιά, κράτα κι ένα ψέμα για το τέλος..»     

Δεν ανθοφορεί η άνοιξη και το καλοκαίρι ερημικό. Ακατοίκητο τοπίο. Απογυμνωμένο, σαν την ψυχή που ο καθρέφτης των λέξεων μας αποκαλύπτει. Αυτή η εμμονική έλξη στον θάνατο, δηλαδή στο μαύρο και ασύλληπτο χώρο της ανυπαρξίας, δεν μπορεί παρά να πηγάζει από ασύλληπτο και κυρίαρχο Πόνο.       

« ..κανένας ήλιος δεν θα ζεστάνει τα τραύματα της νύχτας..»  , ένας στίχος που ομοιάζει με αφορισμό ή στην καλύτερη εκδοχή με απέλπιδα πνοή που παραδίνεται... Προχωρώντας η βουβαμάρα του θανάτου θα σκεπάσει μάτια, χείλη, χαμογέλια. .Επιβάλλεται  ακαταμάχητα:

«..μην απορείς με την πίκρα που νιώθεις στο στόμα..»

Για να εισβάλλει η ποιήτρια στην θάλασσα της Χίμαιρας, εκεί που μήτε τόπος , μήτε χαρά, μήτε κανάλι ευτυχίας πνέει, παρά η νηνεμία της Ουτοπίας:

“..στ’ αθεμέλιωτα σπίτια δεν ριζώνουν ελπίδες..»

                                

    Μια μακρόσυρτη μελαγχολία έχει εμφιλοχωρήσει στην  πονεμένη γραφή της Ρούλας Τριανταφύλλου και τούτο διαλάμπει στους εξομολογητιικούς της τόνους. Η οδυνηρή κι αιμορροούσα νοσταλγία θαμπώνει κάθε εικόνα μιας  αγέννητης ευτυχίας:

« ..ο νόστος απ΄ τη μια ,κι απ’ την άλλη εσύ. Λωτοφάγος που ξέχασες..»

Ό, τι καταρρακώνει την ποιήτρια πιο πολύ είναι η αδικία των  ανθρώπων, η μικροψυχία, τα προσωπεία, η περισσεύουσα υποκρισία.  Δεν νοεί  μια κοινωνία  ανθρώπων τόσο αγέλαστη, άτεγκτη , ανέραστη. Γι’ αυτό προτιμά να αυτοεξορίζεται στο νοερό κελί της ιδεατής χαράς της:

« ..εκ γενετής αυτοεξόριστοι σκαλίζουμε σκοτάδια  , να δούμε το άπειρο..»

Πίσω από το παράθυρο της αναχωρήτριας  παραβγαίνουν στην ομορφιά  τα  πιο ελεύθερα στοιχεία:

«..ζωγραφισμένος με νερομπογιές ο δικός μου ουρανός, ξεθωριασμένο γαλάζιο..»

Όμως μέσα σε όλο αυτό το μούχρωμα, να’ σου και ξεπετάγονται ηλιαχτίδες χαμόγελου, ακούγονται ξεπηδώντας τα θραύσματα μιας φωτεινής θεοδοσίας—πρόσκαιρα  μάλλον?

«..ο τοίχος έπεσε, το δωμάτιο πλημμύρισε φως..»,  βλέπουμε τους στίχους ωραιότροπους και με τόση συμβολική αλληγορία να μεταβάλλουν την ατμόσφαιρα, κάνοντας την ίδια την ποιήτρια να εξανίσταται  μέσα σε μοτίβο μιας πολυπόθητης ρέμβης…Εδώ όλα τα στοιχεία , ήλιος, αέρας, ουρανός συγχωνεύονται σε μια δύναμη, αυτή που είναι και το πρώτο ζητούμενο στην Ποίηση, στην Συγκίνηση, η οποία ανακινεί τα εσώψυχα..

                                    

   Έχω μελετήσει με προσοχή  όλες τις ποιητικές καταθέσεις της Ρ.Τ. έως τα τώρα. Τολμώ να πώ σήμερα ότι η γραφή της έχει ωριμάσει συγκριτικά με τις προηγούμενες, αναβαθμίστηκε ως  εύρημα ποιοτικό, γιατί προφανέστατα διήλθε μέσα από φωτιά και σίδερο, δοκιμάστηκε , σφυρηλατήθηκε με έντονα βιώματα, πολλά διαβάσματα και ακόμη περισσότερη  άσκηση, αφαιρέθηκαν πολλά περιττά ,για να αναδυθεί πιά μια Ποίηση εξόχως ρεαλιστική, αλλά και συμβολιστική, με το διάδημα της καθαρής κι ενίοτε ελλειπτικής γραφής.. Ιδού ένας στίχος που διασφαλίζει την πεποίθησή μου  αυτή:

« ..Ναούς χτίζω, τα λάβαρά μου καίω, αρνητής και λάτρης γίνομαι..»

                                    
     H  Ρ. T. έχει το αισθητήριο της ποιητικής ευαισθησίας σε υπερθετικό βαθμό. Η ποιητική της ασκητική  είναι εμποτισμένη στον πόνο, αλλά και στον έρωτα, και όπως συνήθιζε να λέει ο πρωτοκορυφαίος Νεοέλληνας ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης , «,,ένας ποιητής γράφει αληθινά και ωραία όταν είναι  είτε πολύ πονεμένος είτε πολύ ερωτευμένος..» ( Ο Διάπλους του Καθρέφτη).

                                    
           Άφησα επίτηδες για το τέλος το ποίημα ΧΡΟΝΟΣ, το οποίο μου άρεσε περισσότερο όλων και αβίαστα μπορώ να το χαρακτηρίσω ως θεσπέσιο δείγμα της καθαρής προσωπικής λυρικής γραφής της Ρούλας Τριανταφύλλου. Εξηγούμαι:

Oι προσωποποιήσεις αναδεικνύουν μιαν  αίσθηση ζωγραφικής αναπαράστασης. Το επίθετο λειτουργεί ζωηφόρα, σα να ιερουργεί το όλο ποίημα. Τα ουσιαστικά-υποκείμενα οριοθετούν την κατεύθυνση του ποιητικού ενστίκτου. Μια πειθαρχία μελωδικότητας είναι φανερή, ένας ρυθμός που κάνει τον στίχο ευλύγιστο  , σαν χρυσαυγές φωταγώγημα.  Επίσης αξιοσημείωτη είναι η μετρική τεχνική του ποιήματος. Αν πάλι  επιχειρήσει κανείς να κάνει ηχηρή ανάγνωση του ποιήματος---στην ηχηρή ανάγνωση το κάθε ποίημα αναμετριέται με το έχει του---τότε θα αισθανθεί, δίχως να χρειάζεται να εξηγήσει άλλο τι,την ομορφιά αυτή και την καθαρότητα των Λέξεων για τα οποία μιλώ. Ιδού, παραθέτω ολόκληρο το ποίημα για να το χαρεί και ο αναγνώστης;

«  Αμείλικτος χρόνος……Ξέφρενος  καβαλάρης

    Αλίμενη θάλασσα……Αθώρητος βαρκάρης

    Μοίρα ορίζει…………. Πέτρινη ανάσα

    Άγνωρη  γη……………..Αμορφη  όψη

    Θανάτου ανερμήνευτη……..»

                                         
    Στο πλατύ το αλώνι της ευγενεστέρας των Τεχνών, της Ποίησης, όπου η ευλογία και η κατάρα συναντώνται πολλές φορές, όπου ο έρωτας κι ο θάνατος κονταρο-

χτυπιούνται ανελέητα, σε αυτό το αλώνι της ατέλειωτης δημιουργίας, όπου η Ποίηση μεγαλώνει χωρίς να γερνά, η Ρούλα Τριανταφύλλου έχει τις αντέννες  της  γερές ώστε να συλλαμβάνει πάντα την καλύτερη γύρη  των ανθών της έμπνευσης.

Οι ΠΛΗΓΕΣ  ΠΟΥ  ΘΡΕΨΑΜΕ είναι καρπός βιωμάτων και παθών, έργο λυρικό πρωτίστως , αλλά ως το μεδούλι του τραγικό, κατακοσμούμενο  από μουσικές και χρώματα που  μπορούν να ερμηνευτούν ως βαθύς λυγμός.

Μακρυνός  απ’ τη μία, ωστόσο συγκαιρινός και ζωντανός ο Κώστας Καρυωτάκης είναι παρών, σα να διαλαλεί κι εκείνος  μαζί με την ποιήτρια  τον εύψυχο στίχο της:

«..νύχτα που αργεί να ξημερώσει η ζωή..»˟

1˟   το ίδιο σκεφτόταν κι ο Καρυωτάκης όταν έγραφε το ποίημά του ΝΥΧΤΑ, της συλλογής  Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, 1919: «..είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.»

                                                                         

Αντώνης  Περδικούλης

Ποιητής, Δοκιμιογράφος

       Αύγουστος  2015