Αστείρευτο είναι μου

της Ιωάννας Α. Αγγελή

Πώς να στερέψει ο νους από σένα νε,

πώς να καλάρει η καρδιά τους ανεξέλεγκτους χτύπους της.

Κάθε μου σκέψη Εσύ, κάθε καρδιοχτύπι Εσύ...

Ν’ αφήσω την ψυχή μου να ανεμοπορήσει ξέγνοιαστα

για να καλμάρει, να ξεκουραστεί, να ζυγιάσει τη ζωή με το θάνατο

και στο πρώτο φτεροκόπημα να βάλει πορεία

για το ανενέργητο χρέος της απέναντι
στη μεγαλοσύνη της δικής σου ψυχής.

Κι όταν εκπληρωθεί το χρέος της να ξεκινήσει πάλι

για την επόμενη πτήση στους αιθέρες της καρδιάς σου

για να κυριευτεί από την αυθυπόστατη ύπαρξή σου,

να ζαλιστεί στη σαγήνη των φιλιών σου,

να θυμώσει με την ενοχή του χρόνου,

να οργιστεί με την αλλότρια κτήση των σωμάτων μας

και ξανά να γαληνέψει στο θρόισμα της λαλιάς σου.

Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,

μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,

αρχή σε κάθε προσδοκία, πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης

και πάλι ν’ αρχίζει και πάλι να νοσταλγεί και πάλι να ονειρεύεται,

ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό.

Πώς, λοιπόν, να στερέψω από σένα νε

πώς να ζήσω χωρίς τη ζωή σου,

γλαυκό μου ταξίδι, ευοίωνο όνειρό μου,

είσαι το είναι μου, είμαι το εγώ σου...