"Έτσι ξαφνικά μαθαίνεις βάρβαρα την απώλεια, χάνεσαι ολοκληρωτικά πάνω
της/ και τι είναι τελικά αυτή η απώλεια; η δική σου βαθιά κατάσταση/ ένα
λουλούδι, ένα δέντρο, ένας φράχτης, όλα είναι στριμωγμένα εκεί μέσα/
βλέπεις να ξεριζώνονται ή να πέφτουν τσακισμένα, από ένα διαβάτη
σκονισμένο άνεμο/ που αυθαδιάρικα έρχεται τα τσακίζει και φεύγει
βιαστικός, βλάσφημος στην ομορφιά/ μετά μένεις μόνος, διαπιστώνοντας ότι
όλα τέλειωσαν και τίποτα δεν υπάρχει/ ούτε το λουλούδι, ούτε το δέντρο,
ούτε ο φράχτης, ούτε κάτι άλλο αγαπημένο/ ισοπεδωμένα σαν να μη έζησαν
ποτέ, σαν να μη τάχες ποτέ δει ή γεννήσει/ στο μυαλό σου, στην καρδιά
σου, στο χρόνο σου, στη ζωή σου/ για να το απλοποιήσουμε, πονάς,
σιωπείς, μαθαίνεις να αποφεύγεις τους ανθρώπους, ξεχνιέσαι." Γιάννης
Βέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου