Υπέρ αναπαύσεως των ματιών

                                                                                                                     του Ιωάννου Θωμά 

Εβγαλες τα δάκρυά μου στη φόρα
Ανθρωποι-σταγόνες που πέφτουν στο κενό
Μήπως και εξιλεωθούν
Για όση ομορφιά δεν άντεξαν να δουν
Ελπίζοντας πως πριν την πρόσκρουση
Θα εξατμιστούν και ανώδυνα
Το δάκρυ του χρόνου θα κυλήσει

Ανθρωποι που αιωρήθηκαν
Πάνω από τη μοναξιά
Πιασμένοι από ένα βλέφαρο
Και όταν αυτό κουράστηκε
Να τους βαστά
Αφέθηκαν σταλαγματιές δροσιάς
Στον ουράνιο κήπο
 
Μα εσύ που ξέρεις
Πως μόνο ένα δάκρυ μπορεί
Να τρέξει πιο γρήγορα απ' το φως
Απλωσε το χέρι σου
Συγκράτησε τα δάκρυά μου
Πριν σε λυγμούς σπάσουν
 
Γιατί σκληρή η γη
Κι εκεί δε θα βρουν ποτέ
Ανάπαυση τα μάτια